Zo, vrijdagavond. Eindelijk weekend. Helaas was ik niet in staat mijn FC Twente achterna te reizen naar Velsen, waar zij het tegen SC Telstar op zou nemen. Dus nam ik plaats voor de televisie. Ja, betaaltelevisie. Het is tegenwoordig nou eenmaal niet anders. Na de wedstrijd live te hebben gezien kon ik gelijk door met de samenvattingen van alle andere wedstrijden in de Nederlandse Eerste Divisie. Daar hoorde ook de wedstrijd TOP Oss-Sparta Rotterdam bij. Een na het verschrikkelijke drama in Oss van afgelopen donderdag een wedstrijd met een gitzwarte rand. Had deze wedstrijd überhaupt mogen worden gespeeld?
Deze vraag werd Hans Kraay Junior vrijdagavond gesteld door FOX Sports presentator Toine van Peperstraten. Even aarzelde hij. Verstandig, gezien het gevoelige onderwerp waarbij de wonden nog vers waren en nog lang zullen zijn. Maar zijn antwoord was duidelijk. ”Er had in Oss niet mogen worden gevoetbald”, aldus de oud-trainer van FC Lienden.
Ik wil Hans Kraay Junior niet tegenspreken. Want wat is een potje voetbal bij het drama waarbij een bakfiets, bestuurd door een leidster van een kinderdagverblijf, met daarin vijf kinderen werd geschept door een trein. Want als vier jonge kinderen het leven veel te vroeg laten en een vijfde kind en begeleidster vechten voor hun leven kan het spelletje voetbal eigenlijk niemand nog wat schelen. “Het maakt het veel makkelijker te relativeren”, waren Sparta-trainer Henk Fräser zijn woorden toen hem werd gevraagd naar zijn mening over de 0-0 in Oss. Een uitslag die er dus ook eigenlijk niet toe doet.
Maar ik heb iets anders gezien dan Hans Kraay Junior, die in zijn opinie naar een wedstrijd heeft gekeken die eigenlijk nooit had mogen worden gespeeld. Ik heb een platform gezien voor steun. Een stadion waar ruim drieduizend toeschouwers samen rouwden om dit gigantische verlies. Een stadion waar ruim drieduizend toeschouwers het grote verdriet deelden. Want niet alleen Ossenaren zijn geraakt, maar heel Nederland. Dat getuigde toen het bezoekersvak, gevuld met Spartanen, tijdens het moment van stilte voor de wedstrijd een spandoek toonde met daarop een steunbetuiging aan de hele stad Oss, welke na de wedstrijd boven de bloemenzee bij de spoorwegovergang werd opgehangen. Ook kwam de gehele selectie van TOP Oss na de wedstrijd samen met de trouwe aanhang om het verdriet te delen. Een prachtig beeld waar ik warm van werd, na twee dagen koude rillingen over mijn rug te hebben gevoeld bij iedere trein, ieder kind en iedere ouder van kinderen die ik zag.
In mijn opinie is het goed dat deze wedstrijd is gespeeld. Niet om het spelletje voetbal, niet om vermaak en ook niet om het geld dat voetbal moet opleveren. Maar om uit te stralen dat Oss een hechte stad is. Om uit te stralen dat deze pijn niet alleen in Oss voelbaar is, maar in heel Nederland. Want de Vitesse aanhang volgde die van Sparta een dag later met een spandoek met daarop de tekst: “Zo oneerlijk, te jong en te klein, om nu al een ster in de hemel te moeten zijn”. Want voetbal gaat niet om het spelletje zelf. Voetbal gaat om samenkomen. En daarbij hoort het delen van zowel vreugde als verdriet.
“En als je heel eerlijk bent, achteraf, verdiende deze wedstrijd ook geen winnaar”, waren de woorden waarmee Henk Fräser zijn interview met RTV Rijnmond afsloot. Maar ik heb na dagen met alleen maar verliezers grote winnaars gezien. Twee spelersgroepen die de maatschappelijke functie van profvoetballers hebben bekleed door deze wedstrijd te spelen. De aanhang van TOP Oss door de kracht van de stad Oss uit te stralen. En uiteraard de Sparta supporters die het medeleven van heel Nederland hebben vertegenwoordigd.
Uiteindelijk voelde deze wedstrijd als een warm bad. Maar ook hierin relativeer ik uiteindelijk weer. Want het verdriet wordt er niet minder om. Mijn hart huilt nog steeds.
Geef een reactie