“Verdomme, kutsnoertje!” Met deze woorden vervloekte ik de oplader van mijn telefoon zondagavond, op het moment dat ik net in bed lag en mijn telefoon in de oplader wilde stoppen. Het snoertje was stuk. Het percentage van mijn batterij was op dat moment vier en ik moest de volgende dag weer terug naar Zwolle. Paniek brak uit. Hoe kon ik nu mijn wekker zetten? Hoe ga ik de treinreis van ruim een uur nu overleven? Hoe kan ik nu mensen bereiken? Ik wist het allemaal even niet meer.
Eenmaal een beetje tot rust gekomen, besloot ik toch maar een poging tot slapen te doen. En daar kwam in een keer het besef hoe ongelofelijk afhankelijk ik ben van mijn telefoon. Het besef dat ik lijd aan de epidemie onder jongeren, de fomo (fear of missing out), had ik al een tijdje. Maar dat er zo’n paniek zou uitbreken zodra de oplader het begaf, had ik niet verwacht van mezelf. En ik vond het ook best heftig. Want zo afhankelijk ben je helemaal niet van je telefoon. Want je kan ook gewoon een echte wekker zetten, mits je die hebt natuurlijk. Tja, Whatsappen wordt lastig, maar via Facebook (of heel ouderwets de mail) kan je gewoon contact leggen met anderen.
Het zit alleen in je hoofd. Als je tegen jezelf blijft zeggen dat je Whatsapp per se nodig hebt, ga je daar vanzelf in geloven. Terwijl ik hierover lag te piekeren, kwam in een keer een gesprek naar boven, dat ik afgelopen Terschelling met een man had gevoerd. Hij vertelde me dat mensen constant op hun telefoon kijken, omdat ze denken op die manier in het nu te leven. Maar dat je dat op die manier juist niet doet. Immers, dat wat je ziet op je telefoon gebeurt niet op dit moment, maar is eerder door iemand gefilmd of opgeschreven. Toen kwam bij mij de realisatie hoe gek het eigenlijk is dat mensen elkaar helemaal opfokken, door te zeggen dat ze achterlopen als ze niet alles hebben gezien op de verschillende sociale media. Maar je loopt juist achter áls je constant op je telefoon kijkt.
Hoe vaak gebeurt het niet dat je met een groep mensen bent en jij heel even op je telefoon kijkt. Precies op dat moment vraagt iemand jou iets en hoor je ergens ver weg dat je naam genoemd wordt. Verschrikt kijk je op. “Sorry, wat vroeg je?” Het hele ‘nu’ heb je dan gemist en dat is zonde.
De volgende keer dat mijn oplader het begeeft, zal ik het dus gewoon eerst drie keer ademhalen voordat de paniek mijn gemoedstoestand overneemt. Oke, ik ga niet juichen dat ik eindelijk niet meer kan Whatsappen. Maar een dag zonder je telefoon, zorgt er in ieder geval voor dat je een dag in het nu leeft.
Geef een reactie