Jett Rebel, echte naam Jelte Tuinstra, komt blootsvoets en alleen het podium op. Mysterieus gekleed in een donkere jas en met zonnebril. Een buiging en Rebel gaat zitten achter een vleugel en speelt een lang instrumentaal stuk. Het intro gaat haast naadloos over in het nummer Perfect Lady van zijn nieuwe plaat 7. De zonne- bril gaat af, de jas gaat uit. “Dat is de hele grap,” zegt hij. “Dat ik eerst heel mysteri- eus het podium op kom, maar dat ik uiteindelijk een hele benaderbare guy blijk te zijn.” Tuinsta loopt naar de rand van het podium en wijst naar kersen op zijn spijker- broek. “Zie je? Ik heb zelfs kersen op m’n broek. En je weet wat ze zeggen over jon- gens met kersen op hun broek.”
Hij vertelt nooit wat mensen zeggen over jongens met kersen op hun broek. Het publiek lacht toch.
Het hele idee van de Unconditional Love tour is dat Jett Rebel in zijn eentje
theaters afstruint en doet waar hij zin in heeft op een decor dat een zolderkamer moet voorstellen. Op deze avond doet hij dat in de Stadsschouwburg in Gronin- gen.
Tuinstra is omsingeld door verhuisdozen, oud meubilair en natuurlijk zijn favo- riete instrumenten onder doeken en lakens — “Wat toevallig zeg, mijn favoriete keyboard. En, oh kijk, zelfs een stuk ductape op de vloer zodat ik precies weet waar ik de bijbehorende standaard moet neerzetten.”
Er komen oude liedjes voorbij, nieuwe liedjes, wat covers, een spreekbeurt over autotune(met de nogal onoriginele en flauwe stelling dat échte zangers geen
1
autotune horen te gebruiken), hij zegt heel vaak “uhhh” en krijgt de zaal zo vaak aan het lachen dat je haast het idee krijgt dat Jett Rebel daadwerkelijk grappig is.
Het is de jongensachtige charme van Tuinstra. Iemand die niets liever wil dan muziek maken en mensen vermaken.
Op een gegeven moment speelt hij synthesizer, Rhodes en kickdrum tegelijk — hij houdt met zijn linkervoet nog één ledemaat over om mee te dansen. Later klun- gelt Tuinstra wat op een loopstation. Het lukt even niet. “Ik schaam me dood. Maar als iemand in het publiek het beter denkt te kunnen, voel je vrij.” Uiteindelijk krijgt hij het apparaat aan de praat en speelt hij toetsen, elektrische gitaar, basgitaar, zingt hij een achtergrondkoortje in en zingt als lead een medley van Michael Jack- son nummers.
Virtuoos.
Elk instrument heeft een verhaal. Net zoals zijn helden hun gitaren een naam hebben gegeven, heeft Jett Rebel ook een anekdote over elk object dat hij bij zich heeft — de Korg waar hij zijn wiet vroeger in verstopte, de cape die hij droeg tij- dens zijn eerste awardshow, de elektrische piano waar hij als klein jongetje zielsal- leen op speelde. Hij noemt zichzelf een nostalg, maar voorspelt duidelijk de grootsheid van zijn toekomst als popster.
Nauwelijks wordt er aandacht besteed aan zijn nieuwe plaat. Tuinstra opent er- mee, maar speelt evengoed nummers van zijn eerste EP, wat de show een natuur- lijk en organisch gevoel geeft. Zelden maakt het ook uit wat er wordt gespeeld, omdat het vooral leuk is om naar te kijken. Het is makkelijk om voor te stellen dat Tuinstra alleen op z’n zolderkamer zit en de sterren van de hemel speelt. Af en toe zou hij dan een slechte grap maken in de spiegel, vol kinderlijk zelfvertrouwen, en natuurlijk ligt iedereen dubbel van het lachen in zijn fantasie.
Stel je voor dat dat werkelijkheid wordt.
2
Tijdens de 3 uur lange show laat Jett Rebel meermaals zien dat hij van onge- kend niveau is. Misschien wel de beste muzikant die Nederland in lange tijd heeft grootgebracht. In elk geval van dit moment.
Geef een reactie