Namibië: terug naar de basics, terug naar de oorsprong.

Zandduin oplopen
Ik voel een koude wind langs de pijpen van mijn broek. Het is vijf uur ‘s ochtends en de zon is nog niet opkomen. Gelukkig maar, want daar kom ik voor. Ik loop een zandduin op, midden in de woestijn van Namibië. Het is zwaar. Met elke stap die je naar boven probeert te zetten, valt er een lading zand in je schoenen, die je met de volgende stap omhoog ook weer mee moet trekken. Dat is dan ook de reden dat ik mijn witte Nikes vasthoud in mijn handen en op blote voeten met de klim doorga, maar ik moet snel zijn, omdat ik de zonsopgang vanaf de bovenkant wil zien.

Ervaringen van de reisleider
De reis van Kaapstad naar Botswana is de favoriete tocht van reisleider Geoffrey. Met zijn tweeëntwintig jaar werkt hij al bijna twee jaar bij Nomad, een van de grootste overland tour bedrijven van Zuid-Afrika. Waarom dit zijn favoriete reis is? ‘Elke dag verandert het landschap’ vertelt hij in een hobbelende bus, wat ons vervoer is. Toch is het vooral de groep die het voor hem zo bijzonder maakt, omdat de reizigers altijd verschillend zijn: ‘elke tour is uniek op zijn eigen manier. Je kan een tour tien keer opnieuw doen, maar het zal nooit hetzelfde zijn’.

Ochtenden met prachtig uitzicht
Met mijn bakje yoghurt sta ik in de semi-woestijn, dus wel veel zand, maar af en toe ook begroeiing. We zijn ondertussen weer doorgereisd en dit is onze laatste dag voordat we weer de ‘bewoonde wereld’ ingaan. Ik heb hetzelfde uitzicht als gisteravond, toen een groepje antilopen voor me stonden te drinken en de hemel was verblind met miljoenen sterren. Die lucht heeft nu plaats gemaakt voor een rode gloed, want achter de bergen komt de zon op. Met de opkomende zon is ook haar warmte ineens aanwezig. Ik ben met mijn mede-reizigers aan het praten als er van rechts een groepje zebra’s aan komt galopperen. Ik ben gelukkig, ik wil hier niet weg.

Perfecte baan
Reizen en geld verdienen; een betere baan bestond er niet voor Geoffrey. Dat is dan ook de reden dat hij, na het stoppen met zijn studie, ervoor heeft gekozen om een cursus te doen in ‘gidsen’. Het leukste vindt hij de groep, en daarmee vindt het ook het moeilijkst om gedag te zeggen, ‘In twintig dagen vorm je een familie. Je ziet elkaar achttien uur op een dag, dan is het gek om elkaar ineens nooit meer te zien,’. Ooit hoopt hij voor zichzelf te beginnen, dat is ook de reden dat hij, tijdens het reizen, bezig is met een studie marketing. Haast heeft hij niet. Het is echt een dagelijkse genieter en leeft met de dag mee.

Afscheid
Met tranen in mijn ogen neem ik afscheid van Asha. Ze is in de afgelopen 16 dagen een goede vriendin van me geworden, waarmee ik heb gedanst bij zonsopgang en gesprekken heb gevoerd in het bijzijn van olifanten. Ik kon met haar lachen en met haar huilen. Na elkaar elke dag gezien te hebben, zie ik haar misschien nooit meer. Ik heb veel van haar geleerd en de herinneringen die we samen hadden, zal ik nooit vergeten.