Valentijnsdag: sommigen vinden het geweldig, anderen sluiten zich het liefst binnen op en wachten geduldig af tot de zon de volgende dag weer op gaat. Voor veel muziekliefhebbers, of ze nu alleen of samen zijn, is het concert van The Paper Kites een ideale manier om Valentijnsdag af te sluiten. De Australische band trad op deze dag namelijk op in Amsterdam. Weten ze de ‘dag van de liefde’ op een waardige manier af te sluiten?
De concertzaal van Paradiso Noord is relatief compact opgezet, waardoor er al gauw een intieme sfeer ontstaat. Publiek en podium zijn gevoelsmatig dicht bij elkaar. In het voorprogramma stond Tim Dawn, een Nederlandse zanger die voor het eerst opzien baarde met zijn single ‘Walking On A Wire’. Hij wist de zaal met zijn optreden, dat iets langer dan een half uur duurde, goed op te warmen. “Wat zijn jullie een fijn publiek! Ik had verwacht dat iedereen tijdens het voorprogramma gewoon met elkaar zou gaan praten met een biertje erbij, maar jullie zitten gewoon lekker te luisteren. Heerlijk, dank jullie wel!” Het applaus dat hij na het optreden ontvangt, overdondert hem en zijn twee bandleden overduidelijk.
Tim Dawn had op dit moment al gezorgd voor een warme sfeer in de zaal. Het publiek, bestaande uit zowel jongere als oudere muziekliefhebbers, kan een goed optreden ten slotte wel waarderen. Maar de mensen komen pas écht los wanneer de vijf bandleden van The Paper Kites het podium rustig betreden. De Australische band bestaat in zijn huidige samenstelling, met Sam Bentley, Christina Lacy, Dave Powys, Josh Bentley en Sam Rasmussen, sinds 2010. Ze zijn als goede vrienden klein begonnen, thuis en op de universiteit. Met de single ‘Bloom’ kreeg de band in datzelfde jaar opeens een flinke lading positieve aandacht vanuit de media. Daarna ging het allemaal vrij snel. In 2013 volgde het debuutalbum ‘States’ en gingen ze op tournee in Amerika. In totaal heeft de band nu vier albums uitgebracht waarvan de laatste twee, ‘On the Train Ride Home’ en ‘On the Corner Where You Live’, het afgelopen jaar zijn verschenen. Kortom, The Paper Kites timmeren hard aan de weg.
Met zoveel nieuwe muziek is het altijd een verrassing wat er uiteindelijk op de setlist belandt. Anderhalf uur is immers niet genoeg om álles te laten horen. De lichten in de zaal en op het podium worden gedimd terwijl de band zich klaarmaakt voor het eerste nummer. Eerst klinken er wat zachte, zwoele tonen uit de synthesizer, waardoor de zaal duidelijk gespinsd is op wat er komen gaat. Na het welbekende ‘one… two… three… four…’ vult het geluid van de gitaren en de drum de zaal van Paradiso Noord. De lichten op het podium worden ook geleidelijk aan feller, waardoor het geluid aan intensiteit lijkt te winnen. The Paper Kites openen met een nummer van hun laatste album: ‘Red Light’. Dit nummer klinkt gemoedelijk maar bevat wel een heldere beat, waardoor het publiek meteen lekker los komt. Wat ook mooi is aan dit nummer, is dat het meteen de kracht van The Paper Kites laat zien. De verschillende instrumenten vormen een harmonieus geheel en doordat zowel Sam als Christina zingen in het refrein, wordt er een mooie diepte in de vocals gecreëerd, waarbij de hogere stem van Christina een soort schaduw vormt van de stem van Sam. De toon is meteen gezet; dit gaat een fijne avond worden.
De band zet de vaart erin, want na ‘Red Light’ volgt meteen een ander nummer van hun meest recente album: ‘Deep Burn Blue’. Dit nummer lijkt qua opbouw enigszins op ‘Red Light’, waardoor er in het begin in ieder geval sprake is van enige muzikale continuïteit. Ondertussen wiegt de zaal lekker mee op de melodie, maar wat opvalt is de stilte en de onverdeelde aandacht voor wat er op het podium gebeurt. Geen geschreeuw, geen gejoel; niets. Hierna spreekt Sam voor het eerst: “It’s great to be back in Amsterdam! You guys are absolutely amazing, we love the atmosphere here. So it’s Valentines Day, to all the couples out there, enjoy the music together. If you’re all alone today, we’re here for you”. Die laatste boodschap spreekt uw scribent wel aan.
Na het babbeltje komen ook de wat meer rustige en akoestische nummers, zoals ‘Nothing More Than That’, ‘Only One’ en ‘Bloom’ aan bod. De afwisseling tussen akoestisch en elektronisch -of een samenspel van de twee- maakt de set lekker gevarieerd en toont ook de veelzijdigheid van de band. Het is niet voor niets dat The Paper Kites wat genre betreft niet echt in een hokje te stoppen zijn. ‘Indie rock-folk’ dekt de lading waarschijnlijk het beste. ‘Voorspelbaarheid’ lijkt dan ook een vies woord te zijn voor de Australiërs. Ze spelen ook één nummer volledig in het donker, om alle afleidingen weg te filteren en het publiek puur te laten focussen op de muziek. Het werkt, want doordat je niet kan zien wat de band doet, richten je zintuigen zich voornamelijk op het geluid. Hierdoor ontstaat een intensere beleving van de muziek. Bovendien is het éxtra knap dat de band, ondanks het feit dat de leden tijdens dit stukje ‘blind’ spelen, gewoon foutloos door blijft gaan. Dit is een live-act van formaat!
De al eerder genoemde afwisseling tussen instrumenten, het volle geluid, de diepte in de vocals én dit soort verrassingselementen maken dat de anderhalf uur die de band had gekregen binnen een mum van tijd voorbij was gevlogen. Ben je muziekliefhebber en ken je The Paper Kites nog niet? Ga ze dan zeker eens beluisteren en als hun muziek je bevalt, bezoek eens een concert. Maandag 2 december treden ze weer op in Nederland, ditmaal in de grote zaal van Paradiso. Wil je genieten van een verrassende avond vol goede muziek; grijp je kans!
Geef een reactie