‘Kan jij ff oppassen?’

Vorige week kreeg ik een appje of ik m’n tante uit de brand kon helpen, want ze zat een ochtendje zonder oppas. Of ik daar zin in had? Nee niet echt. Met enige twijfel reageerde ik toch met vol enthousiasme ‘natuurlijk!’. Toen ik aan kwam, was m’n kleine nichtje even vergeten wie ik ook alweer was. Toen ik naar binnen liep en haar vriendelijk gedag zei, keek ze me aan met een blik alsof er zojuist een seriemoordenaar naar binnen was gestapt. Als een koala hing ze om haar vader heen en de grote krokodillentranen rolde over haar wangen. 

Niets hielp. ‘Zullen we even een filmpje kijken?’ ‘Wil je gaan tekenen?’ ‘Moet ik even je speentje pakken?’ ‘Wil je een soepstengel’ ‘Kan je gewoon ff ophouden Juul? Ik ben het nou wel zat. Mijn god’. Dat laatste blijkt niet helemaal te werken. Een twee jarig kind begrijpt mij natuurlijk niet op de manier dat volwassenen dat doen…

Nu kwam het onmogelijke. Hoe krijgen we haar vader het huis uit zonder dat ze het door heeft. Voor de duidelijkheid, dat ging niet helemaal onopgemerkt. Hij was de deur nog niet uit of het geschreeuw werd alleen maar harder en harder. Als een kat zat ze voor het raam te wachten tot hij terugkwam. Toen ze door had dat haar vader weg was en voorlopig nog even niet terugkwam, strompelde ze naar de woonkamer en liet ze zich op de grond vallen. Hier zette haar theatrale gedrag nog even door. Met enige vooruitgang want het was wel een tandje minder dan ervoor.

Na zo’n kwartiertje op de grond te hebben gelegen. Stond ze op deed ze nog één laatste snik en een wreef ze in haar oog. Voorzichtig kwam ze naar me toe en ging ze naast me zitten op de bank. Ze keek me aan en vroeg om een snoepje. 

Ja en wat doe je dan? Geef je een tweejarig kind om half negen ’s ochtends een zakje snoepjes in de hoop dat ze een beetje rustig blijft? Of zeg je ‘nee’ en het theatrale spelletje van d’r speelt zich opnieuw af… Onder m’n adem door gaf ik toe en nog geen vijf minuten later zaten we alle twee aan een zakje Haribo snoepjes in de bank.