“Ik heb het Rapport van de Club van Rome helemaal van A tot Z gelezen. En dit heeft mij nooit meer losgelaten.’’
‘’Het doet mij pijn om te zien hoe politici met de opwarming van de aarde omgaan. Het probleem van klimaatsverandering is al sinds de jaren 70 bekend. De jaren 70! Toch is er vrij weinig tot niks veranderd. De politiek is traag en log als het gaat om het klimaat te redden. Vaak wordt economische groei vooropgesteld en het klimaat mag plaats nemen op de achterbank. Ik denk dat de verandering van onderop moet komen’’
Rita Divendal is 64, opgegroeid in Amsterdam en woont in Drenthe. Ze is het archetype van de duurzame mens. Hoe kwam zij op dit pad terecht, welke keuzes heeft zij moeten maken en hoe vindt zij dat de politiek met de opwarming van de aarde omgaat? Daan Sikkens sprak met haar.
‘Mijn komaf is een groot gezin in Amsterdam. Ik groeide op in een nieuwbouwwijk in onze hoofdstad waar het groen was. We gingen ook vaak naar het Amsterdamse bos, Vondelpark, maar ook de gemeenteplantsoenen Ik heb al van kinds af aan een enorm verlangen naar groen. Op mijn 16e ben ik mij gaan realiseren wat er met het klimaat gebeurt. Ik heb al die tijd in een soort van bubbel gezeten. Dit komt omdat er thuis niet veel geld te besteden was en we het dus moesten doen met tripjes op fietsafstand, maar ook met goedkopere voedingsproducten. Hier zaten veel chemische toevoegingen in, maar ook veel suiker. Ik ben uit de bubbel gestapt tijdens mijn studententijd. Ik kwam destijds terecht op de analistenopleiding. Door het vak milieukunde ben ik stil gaan stil bij de verandering die plaatsvindt op de planeet: wij als mensen vervuilen de planeet namelijk heel erg.
In 1972 publiceerde de Club van Rome een groots rapport in boekvorm. Dit rapport heet ‘De grens aan groei’. Het schetst een heel onheilspellend beeld voor de jaren 80 en 90. Ik heb het rapport helemaal van A tot Z gelezen. En dit heeft mij nooit meer losgelaten. Het is het punt in mijn leven waar ik bewust werd dat ik niet meer producten moet gebruiken dan nodig is. Tot op de dag van vandaag heeft dit grote invloed op mij. Alhoewel het onheilsbeeld van de jaren 80 en 90 is afgewend, ben ik wel van mening dat het Rapport van de Club Rome niet onjuist is gebleken. In tegendeel! Het scenario waar wij nu op afkoersen lijkt enorm veel op wat er toentertijd voor de jaren 80 en 90 is geschetst en dat baart mij grote zorgen voor de toekomst.
Uiteindelijk besloten mijn man en ik medio jaren 80 de stad te verlaten waar wij allebei zijn opgegroeid. Weg uit de Randstad en op naar Drenthe. Ik wilde mijn twee kinderen, een zoon en dochter, op laten groeien in een omgeving waar de lucht niet zwaar is vervuild door de luchtvaart en industrie, maar waar deze schoon is en het groen floreert. Allebei zijn ze nu ruim de 30 gepasseerd en ook actief bezig met een milieubewuste levensstijl. Ik denk dat mijn opvoeding van grote invloed is geweest. Met name bij mijn dochter is dit te merken. Zij is nog fanatieker dan dat ik ben als het gaat om duurzaam leven. En dat vind ik mooi. Bij mijn zoon komt het allemaal wat trager op gang, maar dat is niet erg. Iedereen maakt deze omschakeling op zijn eigen tempo. Het draait erom dat je stil staat bij de keuzes die je maakt en bewust bent van de invloed, hoe klein deze dan ook is, jij kan hebben op het klimaat en milieu
Ik ben blij met de klimaatmars die is georganiseerd door de jongeren. Het is hoogtijd dat ze het heft in eigen handen nemen. Veranderingen komen nou eenmaal niet van bovenaf. Dit zag je in mijn tijd met de mars tegen de kernwapens en kernenergie. Toen gingen wij ook de straat op om verandering af te dwingen. Ik ben blij dat de jongeren dit doen en wens ze dan ook veel succes! Hopelijk kunnen zij wel bewerkstelligen wat de politiek al die jaren niet heeft kunnen doen.’’
Daan is een twintigjarige journalist die altijd Ivy gekleed gaat. Hij is geïnteresseerd in verhalen die raakvlakken hebben met geschiedenis, sociaal en maatschappelijke thema’s en de roeisport.