Coronavirus toont de mentale virussen in onze maatschappij
Misschien is het al lang geleden maar je hebt het meegemaakt. Je krijgt de griep en opeens voel je je zo beroerd dat al je kleine probleempjes en zorgen in een ander daglicht ziet. Terwijl je je zwetend en kreunend afvraagt of dit het einde is, besef je in je kwetsbaarheid dat je egoïstische neuroses er allemaal niet zo toe doen. Je weet het zeker: als je beter bent ga je rustiger aandoen. Gezonder eten. Minder drinken. Je niet meer zo druk maken om het najagen van vluchtig genot. Je gaat genieten van de kleine dingen met de mensen waar je om geeft.
Dan, eerder dan goed voor je zou zijn ben je het allemaal weer vergeten. Daar zijn ze weer, je egoïstische neuroses. Welkom bij de staat van de huidige maatschappij, waar we opgelucht ademhalen als blijkt dat niet wij superbelangrijke mensen, maar de zwakkeren en ouderen vooral de dupe zijn van het coronavirus. Overbodig zijn ze tenslotte, er is niets meer wat ze ons kunnen leren wat onze smartphone ons niet veel sneller kan vertellen. Weggestopt in een la als een oude Nokia, zijn ook zij niet meer van deze tijd.
Nee, dit is de tijd van ons nieuwe generaties. De eenzame, met burn-out en depressie gevulde, aandachtspan van een goudvis bezielde, nieuwe generaties. De tijd waar we in ons comfort de knagende leegte inkleuren met moralistisch idealisme. Zo gingen artikelen rond dat niet de uitbraak van het virus door China’s schuld het echte probleem was, nee, het was het dreigende racisme tegen Chinezen waar we voor op moesten passen. Foto’s en video’s gingen de wereld over van Aziaten met een bord in het openbaar en een bericht dat las: “Ik ben geen virus.” Godzijdank waren er mensen moreel genoeg om ze een omhelzing te geven, anders hadden we nu twee crisissen.
Nog een bericht uit de media was het goede nieuws van een forse co2-uitstoot vermindering in China. Wat maken die duizenden doden en luimende economische ramp nou uit als we de aarde een hypothetische 0,000001 graden minder hebben op laten warmen? Het mag niet als een verrassing komen dat dezelfde politieke kant die mensen steevast parasieten op de aarde noemt, klaagt over overbevolking en het kapitalisme, een stiekem sprongetje in het hart voelt als die parasiet en dat kapitalisme dreigen te worden opgeofferd voor de grote heilige Natuur.
Dezelfde Natuur die ons nu keihard op onze flikker geeft. Gelukkig discrimineren we niet. Ook de idealistisch verheven onder ons mogen gebruik maken van ons door kapitalisme en fossiele brandstoffen mogelijk gemaakte ziekenhuizen. Misschien, als zij dan weer beter worden, gaan ze meer genieten van de kleine dingen met mensen waar ze om geven, en later, als zij oud en kwetsbaar zijn, de jongere generaties vertellen over hoe coronavirus hun genas van hun mentale virussen.
