Marokko op slot: “Gehandeld in het moment en de emotie”

“Marokko schort alle vluchten naar en vanuit Nederland.” Dit vertelt mijn zus mij ’s ochtends op 14 maart. Het nieuws is nog niet bekend op de Marokkaanse nieuwssites en wij zoeken naar bevestiging bij de hoteleigenaar. Hij weet niet zoveel over het nieuws. Hij is niet angstig: “Hier zal corona geen probleem zijn”, zeg hij “wij hebben Allah”. Nadat hij een belletje heeft gepleegd, kan hij het nieuws bevestigen. Pas een paar dagen zijn we in Marokko en ons vakantiegevoel verdwijnt meteen. De grenzen gaan dicht en wij hebben één dag om het land uit te komen.

“Al die feestjes daar in Europa, jullie hebben het over je afgeroepen”, zegt de hoteleigenaar veroordelend. Marokko is een mooi land, maar toch zouden we hier niet graag vast komen te zitten. De bevolking is heel vriendelijk, maar we voelen ons niet helemaal thuis. Wandelend door de straten van Rabat worden we nageroepen met “corona, corona” De beslissing is snel gemaakt; we gaan morgen naar de grens. We bellen het autoverhuur bedrijf, boeken tickets voor de ferry; zodat morgenvroeg de reis kan beginnen. 

Slapen lukt die nacht niet. We vervroegen de reis. Een verassing wacht ons op in de hotellobby, ondanks zijn preek, kon de hoteleigenaar het niet laten om ons toch wat flesjes water, fruit en broodjes mee te geven. Om drie uur ’s nachts stappen we auto in en begint de tocht over de hobbelige, geasfalteerde wegen. De zon komt op als we in Tanger aankomen. Wachtend voor Europcar kantoor totdat iemand komt vertellen dat de auto goed is en ingeleverd kan worden. Om negen uur is er nog niemand te bekennen. Nergens een nummer te vinden. Raar. Uiteindelijk zien we een heel klein een nummer staan. De telefoon gaat over en de man die opneemt, zegt dat hij eraan komt. Binnen een korte tijd is de auto gecheckt en we kunnen verder. “Wat gaan jullie nu doen?” vraagt de Europcar medewerker. “Een taxi bellen en naar Ceuta.” Vertellen we. “Er rijden geen taxi’s meer, maar ik kan jullie wel brengen.”

Voor meteen ja te zeggen, zijn we wel benieuwd wat hij voor de lift wil vragen. Even in zijn hoofd rekenend en totdat hij met een bedrag wat omgerekend maar 30 euro is. Nog 150 km naar de grens door de bergen van Marokko. De medewerker van Europcar vertelt van alles over Marokko, wat een mooi land het is, maar ook dat hij “ooit naar Europa wil immigreren.” Een hele stoet mensen wacht ons op bij de grens. Ieder van hen wil naar Spanje. Een hele mensenmassa drukt zich richting de grens waar militairen met gasmaskers ons opwachten. 

Voordat we de grens over kunnen, “worden de paspoorten wel zes keer gecontroleerd”. Alles goedgekeurd is het toegestaan om de grens over te wandelen. Daar staan we dan: in Spanje op het Afrikaanse continent.

Spanje in lockdown

Eenmaal aangekomen in Taifa Algeciras is het al later op de avond: we besluiten hier te overnachten en de reis morgenvroeg te vervolgen. Samen met honderden anderen zijn we op zoek naar een hotelkamer om de nacht door te brengen.

De volgende morgen gaan we op tijd naar het autoverhuurbedrijf, Avis. Bij aankomst blijkt dat er nog één auto gehuurd kan worden. “Het maakt ons niet uit, we zijn al blij dat we een auto hebben.”

De zon komt op. We vervolgen onze reis naar Valencia. Alles lijkt mee te zitten: het weer, het verkeer, de tankstations waren geopend. Bij de eerste stop valt op dat “mensen echt aan het hamsteren zijn.” Zonder er bij na te denken, sla ik ook zoveel mogelijk eten en water in. Even kunnen we rustig ademhalen. In gedachten zitten we al in het vliegtuig, maar we zijn nog niet op de helft. Ondertussen besluit ik een hotelkamer te boeken in de buurt van Murcia. Na de betaling, krijg ik binnen enkele minuten bevestiging.

Bij de juiste afslag rijden we de snelweg af. Net voor sluitingstijd glippen we de supermarkt in voor nog wat te eten. We volgen de navigatie door het mediterrane dorpje naar het hotel.

We kunnen Nederland bijna voelen als we wakker worden: nog maar 150 km naar Valencia en onze vlucht gaat nog steeds door. De laatste kilometers zijn om voordat we het door hebben. Toch willen we bevestiging dat de vlucht doorgaat. De medewerker van Ryanair stelt ons gerust: “De vlucht staat nog op de planning. De grenzen zijn nog geopend, dus als het personeel wilt vliegen, kunnen jullie naar huis.”

We leveren de auto in. De paspoorten worden gecheckt nadat het personeel akkoord is gegaan om te vliegen. Voordat we het weten zitten we in de auto naar Nederland.