“Het was heel gezellig en ik voelde me ook thuis, ik had gewoon een hele leuke baan” vertelt Mick mij als we gaan zitten. Toen het vaccinatiebewijs steeds concreter werd in de landelijke politiek werd aan mij en mijn collega’s gevraagd of we ons wel of niet zouden laten vaccineren. Mick had daar eerlijk op geantwoord want hij had geen reden om te denken dat het zo’n groot probleem zou worden.
Eigenlijk veranderde vervolgens alles voor Mick. “Ik werd opeens niet meer begroet als ik binnenkwam, en werd er ook geen interesse meer in mij getoond.” Ook werd hij “vergeten” door zijn collega’s. Als hij als eerste begon met werken mocht hij alsnog pas als laatste pauze houden. Toen er een keer eten bezorgd moest worden in een coronatestcentrum werd er gezegd “Dat kan Mick wel doen, dan kan hij zich gelijk laten testen”. En dat soort opmerkingen waren niet zeldzaam volgens Mick.
“In eerste instantie had ik de link helemaal niet gelegd dat het lag aan dat ik mij niet wil laten vaccineren” vertelt Mick mij in een openhartig gesprek. Hij begon daardoor heel erg aan zichzelf te twijfelen: “Misschien heb ik wel iets heel erg fout gedaan of wat verkeerds gezegd.” Op den duur begon het te dagen dat het niet was door iets wat hij fout gedaan had maar omdat hij dus de keuze heeft gemaakt zich niet te laten vaccineren. “Zij doen het wel, dat is hun vrije keuze en ik had gehoopt dat ze dat ook van mij zouden accepteren.”
“Ik heb besloten om voor mijn eigen geluk te kiezen”
“Het leek een beetje alsof ze mij naar de uitgang probeerden te duwen zonder mij daadwerkelijk te ontslaan”. Dat is eigenlijk wat ze daarmee deden denkt Mick. Toen ik hem vroeg of het ze gelukt was ontstond er een kleine grijns op zijn gezicht. “Ja en nee, ik heb besloten om voor mijn eigen geluk te kiezen en wat anders te zoeken”. Deze ontwikkeling gaf hem alleen maar een extra bevestiging dat deze werkplek niet de juiste meer was. Hij had al geen uitdaging meer in zijn werk, het voelde alsof hij niks meer kon leren. Waardoor hij met opgeheven hoofd het bedrijf zal verlaten.
Als ik Mick vraag of er misvattingen zijn en of hij mensen wat mee wil geven zegt hij met een serieuze blik: “Gewoon, wederzijds respect of je nou wel of niet gevaccineerd bent”. Het is volgens hem raar dat mensen tegenwoordig überhaupt vragen of je je vaccinaties wel gehaald hebt. “Vroeger als er niks meer te vertellen was aan de keukentafel ging het over het weer. Nu gaat het over of je Pfizer of Astra-Zeneca hebt gehad” zegt Mick lachend. Hij wil mij nog wel goed op het hart drukken dat hij geen problemen heeft met mensen die zich laten vaccineren. Maar hij vraagt zich wel af waarom sommige mensen er zo mee te koop lopen “Vroeger was dat nog medisch geheim, mensen pronkte eerder ook niet met hun griepprik. Waarom dan nu wel met hun coronavaccin?”. Hij vindt het raar dat sommige gevaccineerden mensen zich beter voelen dan ongevaccineerden mensen. “Het is toch niet per se iets om trots op te zijn?” voegt hij hieraan toe.
Hij merkt dat ongevaccineerden soms heel snel geridiculiseerd worden. “Wappie, complotgekkie, moordenaar wat ik niet allemaal naar mijn hoofd geschreeuwd heb gekregen het laatste jaar.” Vooral het woord moordenaar bleef in mijn gedachten heel erg hangen. Toen ik hem vroeg hoe dat gebeurde zei hij: “Dat was begin corona op werk. Toen het gesprek met een collega uitliep op de vraag of ik me ging laten vaccineren. Ik zei van niet en probeerde ook uit te leggen waarom niet. Vervolgens zei ze dat ik dan wel mijn of iemand anders zijn opa en oma mogelijk kon vermoorden. Want als ik dan corona zou krijgen kon ik hen ook besmetten.” En ook toen hij een keer op een demonstratie was riepen er mensen “Moordenaars!” naar de demonstranten. “Die mensen vonden ons niet zo leuk denk ik.” Grapte Mick.
Mick is nu wel minder bezig met het opzoeken van de confrontaties. “Ik probeerde altijd zo veel mogelijk mensen te helpen. Maar nu ga ik het gesprek alleen aan als ik voel dat ze daadwerkelijk openstaan voor een gesprek.” Als mensen in eerste instantie al geen respect hebben voor andere keuzes dan vindt hij het eigenlijk al snel niet de moeite waard. “En dat is wel eens anders geweest” voegt hij hier lachend aan toe.
Dat er steeds minder respect en begrip is naar ongevaccineerden geeft Mick het gevoel dat er een steeds grotere tweedeling in de maatschappij ontstaat. En dat dit in de toekomst nog een groter probleem gaat worden. “Vooral als die boostershots komen, wat ik denk dat wel gaat gebeuren.” Er zou dan nog meer verdeeldheid kunnen komen aangezien er dan nog meer groepen ontstaan. “Dan gaan de drie keer gevaccineerden de twee keer gevaccineerden opeens dingen kwalijk nemen. Terwijl die mensen het de ongevaccineerde weer kwalijk nemen. Dat wordt natuurlijk al helemaal chaotisch.” Concludeert hij.
Zelf probeert Mick eigenlijk gewoon door te blijven gaan met leven en niet in beperkingen te denken. Hij heeft een groep opgericht waar gelijkgestemden jongeren uit de buurt samen kunnen komen. Daarvoor organiseert hij graag leuke activiteiten. “Als we niet met z’n allen naar een restaurant kunnen, dan koken we wel thuis.” Als mensen volgens hem wat meer in mogelijkheden zouden denken dan zou er een hele hoop meer mogelijk zijn. “Een kratje bier in de tuin is net zo leuk als een terrasje!” Hij staat op en pakt een biertje voor ons beiden uit de koelkast. “Proost, op een mooie toekomst!”
