Het afgelopen schooljaar trokken instanties en onderwijsinstellingen massaal aan de bel, omdat ze een toename zagen van het aantal jongeren met psychische klachten. Hierbij zouden sommige door het ijs dreigen te zakken.
Hanneke Versteeg is studieadviseur en docent onderzoek en journalistieke research op Hogeschool Windesheim en spreekt veel studenten met een hulpvraag. Ze geeft aan dat de meesten opkrabbelen, maar ook dat het zwaar is geweest. Albert-Dirk Bos, student Mediaredactie aan het Landstede, herkent dit beeld ook. “Eerst vond ik het online les nog wel ‘chill’ want dan hoefde ik niet steeds zo’n eind te reizen.” Iets waarvan hij binnen twee maanden al van terug kwam.
“Teams-afspraak na teams-afspraak waren er studenten die er compleet doorheen zaten” vertelt Hanneke Versteeg. “Stages moesten ineens online, evenals afstudeerproducties. Veel studenten waren vooral boos; iets wat de tijd van hun leven had moeten worden werd beperkt tot het alleen zijn op een kamertje in een nog onbekende stad. Eenzaamheid stond wel voorop bij de meeste studenten”.
Dit beaamt ook Albert-Dirk. “In de zomer van 2020 overleed mijn opa aan kanker. Vier weken later overleed ook mijn oma, we denken uit eenzaamheid”.
Ondertussen zat Albert-Dirk zelf thuis in het dieprood kleurende Urk. Naarmate de wereld meer op slot ging bestond zijn wereld steeds meer uit gamen.
Sinds april van dit jaar krijgt hij hulp vanuit school, en later ook professionele hulp. “Op een gegeven moment kwam ik mijn bed niet meer uit”. Na aangeklopt te hebben bij school zocht hij hulp bij een psycholoog.
Pas sinds de start van het nieuwe schooljaar heeft hij weer elke dag op locatie les. Het beeld dat studenten blij zijn weer naar school te mogen herkent Hanneke Versteeg. Albert-Dirk stemt hier mee in. “Maar het is nog een lange weg terug”, verzucht hij.
