De 31-jarige Anna van der Breggen is bekend als een succesvolle profwielrenster. Ze heeft tijdens haar wielercarrière veel mooie prijzen gewonnen. Een paar maanden geleden was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Ze is gestopt met profwielrennen en is ploegleidster geworden bij haar voormalige ploeg, Team SD Worx.
Anna fietst al vanaf haar zevende. “Als kind ga je op een sport. Mijn broer zat toen op wielrennen en dat vond ik interessant, dus besloot ik om er ook op te gaan. Ook heb ik turnen geprobeerd, maar uiteindelijk vond ik dat niks. Ik had mijn vriendinnetjes bij het wielrennen.” Tijdens haar verpleegkunde opleiding is ze even gestopt met wielrennen. Ze vertrok toen voor een half jaar naar Ghana voor stage. Daarna besefte ze dat ze van wielrennen haar baan wilde maken en wilde doorgroeien. Vanuit huis kreeg Anna mee dat een opleiding volgen belangrijk was. Na haar opleiding moest ze kiezen. Werken of wat anders? “Een functie als verpleegkundige is niet goed te combineren met topsport. Dus wilde ik kijken hoe goed ik nou eigenlijk was als ik er alles voor deed. Vanaf toen ben ik hard gaan trainen en kon ik wielrennen mijn baan noemen.”
Anna heeft tijdens haar wielercarrière veel mooie ritten gereden en veel prijzen gewonnen. Ze werd zowel Wereld-, Europees- als Olympisch kampioen, won de Giro en heeft vele eendagskoersen op haar naam staan. Het publiek kent haar kwaliteiten als klassementsrenster, klimster en tijdritspecialiste. De afwisseling van eendagskoersen of etappekoersen was haar favoriet. Bij etappekoersen voelde Anna het ploeg gevoel. “Je deed er met je team alles aan om te winnen.” Dat is volgens haar een heel ander gevoel dan als je er alles aan doet om op één dag te winnen. “Als ik toch moet kiezen vond ik de eendagskoersen het leukst. Je hebt één moment en dan moet het gebeuren, dat is het mooist.” Alle mooie ritten en momenten blijven haar bij, maar de mooiste benoemen vindt ze ook lastig. Ze zijn allemaal belangrijk. “Je maakt telkens kleine stapjes. Toen ik voor het eerst een eerste top 10 plek in de Ronde van Vlaanderen had, voelde dat net als een overwinning van een koers. Zulke hoogtepunten onthoud je goed en zo blijf je ook gemotiveerd om door te gaan. ”De Olympische Spelen vergeet ik nooit meer. Daarna werd ik Europees kampioen en dat was mijn eerste kampioenstrui waar ik een jaar in mocht fietsen. Dat zijn mooie momenten. Een leuke anekdote is dat ze het WK in Innsbruck niet snel zal vergeten. “Verzorger Ruud Zijlmans staat vaak na de finish op ons te wachten, dus ik vloog hem in de armen, zo blij. Het Jeugdjournaal dacht dat mijn man was. Vanaf dat moment noem ik hem ook altijd mijn tweede man.” Ruud kent haar al vanaf haar jeugd. “Ik leerde haar kennen als een heel bleu meisje en heb haar zien groeien en ontwikkelen tot een top profwielrenster. Het leukste wat ik met haar heb meegemaakt zijn de trainingskampen. Daar hadden we trainingen, maar deden daar ook dingen zoals hiken. Dat maakte onze band heel sterk”, aldus Ruud Zijlmans.
Tijd voor verandering
Na bijna 10 jaar profwielrennen is Anna daarmee gestopt en gaat ze verder als ploegleidster bij haar ploeg, Team SD Worx. “Ik had dit al zoveel jaar achter elkaar gedaan dat ik het gevoel kreeg dat het meeste gelukt was en dat daarom de motivatie minder werd om elk jaar weer jezelf te verbeteren en er weer alles ervoor te laten en te bewijzen dat je ook dit jaar weer de beste kan zijn.” Anna vond het gewoon leuk om te wielrennen en daarvoor te trainen met de meiden van de ploeg en anderen te helpen om overwinningen te behalen. “Ik was toe aan wat anders en nieuws. Ploegleidster zijn zit nog wel in de sport, alleen een ander stukje van het wielrennen. Ik hoop nu te bereiken dat we nog steeds veel winnen alleen nu mogen de meiden het doen en hoop ik ze daarbij te helpen.”
Ze gaat het profwielrennen enorm missen. “Ik ga het echt meedoen en het ploeggevoel het meest missen. Als je zelf meedoet aan een wedstrijd heb je zelf de controle over alles en als je het ergens niet mee eens bent, dan doe je er zelf wat aan.” Nu Anna niet meer meedoet maar ploegleidster is kan ze uiteraard nog wel advies geven aan de wielrenners, maar heeft ze minder controle. Ze kan ze alleen nog maar trainen en aansturen. “Het gevoel dat je als ploeg hebt als je vooraan rijdt, is geweldig. De adrenaline giert dan door je lijf.” “Ik ga haar nuchtere kijk op de topsport missen”, vertelt Ruud. Ruud werkt bij Team SD Worx dus ze blijven elkaar zien.
Er is één rit die Anna absoluut opnieuw zou willen meemaken. Dat is de rit waar zij voor het eerst Wereldkampioen werd. “Het moment dat ik voor de 1e keer Wereldkampioene werd was in Innsbruck. Het was vaak net niet gelukt. Dan heeft het een speciale waarde als het na vaak verliezen wél lukt!” Anna heeft er veel tijd en energie in gestoken om dat uiteindelijk te bereiken. “De dag en rit waarop je voor het eerst Wereldkampioene wordt, vergeet je nooit meer.”
