Als de zaal langzaam volstroomt, is het eerste wat opvalt de blauw-gele verlichting boven het podium. Je hoort mensen verhalen vertellen over kennissen of familie in Oekraïne die gevlucht of ontheemd zijn. Het wordt verrassend genoeg steeds stiller als de laatste stoelen door het publiek gevuld worden. De balkons staan vol met het overschot aan gasten waar geen stoelen meer voor zijn; de zaal is voller dan verwacht. Als het podium langer leeg blijft dan gepland neemt de spanning in de zaal toe. Dan lopen de muzikanten toch het podium op en breekt de zaal uit in een applaus wat normaliter gereserveerd is voor het einde van de show.
Na een korte introductie van het benefietconcert begint het eerste nummer: Larghetto van Chopin. Een stuk dat bekend staat om zijn hoopvolle toon en uitdagende pianostukken. De vrouwelijke pianiste tackelt deze echter alsof ze niets zijn en begeleidt de luisteraar moeiteloos door de diepte- en hoogtepunten van het stuk.
Daarna krijgt het publiek de eerste hint over de aparte avond die hen te wachten staat: de gastvrouw van het concertgebouw loopt na het eind van het stuk het podium op. Binnen enkele seconden stopt het applaus vanaf de stoelen en hoor je gefluisterde vragen of alles goed gaat. Er wordt gevraagd of het publiek wil gaan staan voor een speciaal stuk dat hierna komt. Zodra het staat loopt een Oekraïense operazangeres het podium op en wordt uitgelegd dat het volgende nummer het Oekraïense volkslied is. Wat hierop volgt is een daverend applaus wat niet alleen te horen is, maar ook te voelen als een lichte trilling.
Na het volkslied komen twee veertienjarige Oekraïense pianisten het podium op voor het volgende stuk. Het pianoduet dat volgt, is een prachtige vertolking van ‘Hongaarse Dans no.5′ van Brahms, gespeeld met een finesse en emotie die niemand in de zaal verwachtte. De opgewonden en geanimeerde crescendo’s worden perfect beheerst afgewisseld met de vreedzame rustperiodes. Een contrast dat nog eens extra mooi naar voren komt tijdens de afsluiting van het stuk. Wat volgt is het luidste applaus tot nu toe, een ware herkenning voor de prachtige prestatie die zojuist is neergezet.
Daarna volgt de pauze. Aangezien de wisselingen tussen de verschillende stukken langer duurde dan verwacht stroomt de zaal snel leeg. Kort daarna begint net aan de andere kant van de deur een eigen symfonie van klinkende glazen, gepraat, en als een van de solisten de ruimte binnenloopt, applaus. Een overweldigend zoete geur van de wijn en het eten vult de ruimte. Er is gekozen voor authentieke Oekraïense catering voor de gastartiesten die vandaag aanwezig zijn. Deze blijkt grotendeels te bestaan uit zoete gerechten waarvan de geur zich verspreidt door het hele gebouw.
Als de gasten allemaal weer zitten in de zaal komt de gastvrouw nogmaals het podium op met een vraag. Omdat de treinen niet meer rijden vanwege een landelijke storing, kunnen sommige van de artiesten niet bij hun eindbestemming, Den Haag, komen. Er wordt aan het publiek gevraagd of er toevallig iemand is die de kant van Den Haag op gaat en hen mee kan nemen.
En dan, als alle stukken gespeeld zijn, lopen alle artiesten gezamenlijk het podium op. Kort daarna volgen de organisatoren en de gastvrouw met een grote papieren cheque: ze gaan bekendmaken hoeveel geld er opgehaald is. Tijdens de korte speech van de organisatoren loopt de spanning in de zaal op. Om mij heen hoor ik fluisterende speculaties over hoeveel geld er opgehaald zou zijn. Sommigen denken onder de tienduizend, anderen juist ver erboven. Als het daadwerkelijke bedrag onthult word, blijkt dat er net minder dan vijfentwintigduizend euro opgehaald is. Een gigantisch succes volgens iedereen die aanwezig is, wat ook terug te zien is in de staande ovatie die meer dan twee minuten duurt.
