Voor deze ‘psychologische oorlogsvoering’, zoals verdachte Kevin B het zelf noemt, waren ze vrienden. Beste vrienden zelfs. Inmiddels heeft hij geen goed woord meer over voor zijn vroegere vriend. Verschillende getuigen hoorden hem zelfs in de dagen voor het drama al praten over de moord.
Het is 14 mei 2021 wanneer Maarten door de Bitterstraat in hartje Zwolle fietst en Kevin B. op hem afstormt, van de fiets trekt en neersteekt. Zo verklaarden getuigen aan de politie. Net als hijzelf. Tijdens de zitting komt hij echter ineens met een nieuwe versie van het verhaal op de proppen. Maarten? Die zou hij alleen een klap willen hebben verkopen. Hij zou niet hebben geweten dat het slachtoffer die dag op dat tijdstip daar zou zijn en al zeker niet zijn intentie geweest zijn om hem te vermoorden. Het mes waarmee hij Maarten dood stak, zou hij alleen bij zich hebben gehad voor een barbecue. Maarten zou juist degene zijn geweest die het mes uit zijn zak heeft getrokken: ‘Ineens’ was het er. Al snel blijkt dat Maarten is overleden.
Kevin verklaart dat ‘De getuigen het niet goed hebben gezien’. Hij zegt zich schuldig en verdrietig te voelen; al blijkt dit nergens uit. Het is zou een misverstand zijn en hij voelt zich maar “deels verantwoordelijk” voor de dood van Maarten. “Ik had ook dood kunnen zijn. Maarten had hier ook kunnen zitten.”
Oneerlijk
Meerdere getuigen verklaren dat in de dagen voor het voorval hij heeft uitgesproken Maarten te willen vermoorden. Een medewerkster van de Herberg verklaart dat Kevin sprak over het vermoorden van Maarten toen ze zijn vinger aan het verbinden was. Ook een stagiaire zou een woordwisseling tussen hem en zijn verloren vriend hebben opgevangen waarin hij sprak over de daad. Kevin wijst echter de verklaringen van zowel medewerkers als bewoners van de hand. Hij verdedigt zichzelf: Zijn verloren vriend zou over hem roddelen en zou hem daarnaast hebben aangevallen in zijn slaap. Hij zou toen aan herstellen zijn geweest van zijn heupoperatie.
“Er was geen licht aan het einde van de tunnel, er kwam maar geen duidelijkheid,” Vertelt Kevin over zijn gemoedstoestand op die allesbepalende dag. Waar zijn emoties afwezig waren bij de schuldbetuiging aan nabestaanden, zijn deze nu duidelijk hoorbaar. B. Is vreselijk boos dat er maar geen woning voor hem geregeld werd.
Het mes
Kevin houdt een tissuedoos omhoog als de voorzitter vraagt hoe groot het mes was.
Hij zou niet hebben geweten dat het slachtoffer die dag op dat tijdstip daar zou zijn. Het koksmes wat hij bij zich zou hebben gehad, lag onder zijn bed verklaard verklaart hij zelf. Hij zou het gebruiken om takken te slijpen en voor het vlees op de barbecue. Een getuige die de dag daarvoor nog met hem gebarbecued zou hebben in het Westerpark, verklaart hem daarentegen nog nooit met een mes gezien te hebben.
Zorgwekkend beeld
Al op jonge leeftijd zou Kevin vele diagnoses hebben gehad, waarvan hij zelf de diagnose ADHD de enige juiste noemt. Iets wat de psychiater en psycholoog van het Pieter Baan Centrum (PBC) niet zo direct bij hem zien. Hij zelf vindt ook dat hij over empathisch vermogen beschikt en dat hij geïnstitutionaliseerd is. Het onderzoek in PBC ervaarde hij dan ook als “onprettig”
De deskundigen beamen dat de verdachte moeite met autoriteit heeft, maar vinden ook dat hij alles buiten zichzelf legt, en dan vooral bij instanties.
“Het dossier levert een zorgwekkend beeld op” waarin “zijn drugsgebruik een rode draad is”, aldus de voorzitster. Kevin is minder verward dan tijdens het onderzoek verklaren de deskundigen. Hij zou bij de politie geweest zijn omdat hij dacht dat er camera’s in zijn hoofd geplaatst zouden zijn. De deskundigen vermoeden daarom onder andere persoonlijkheidsproblematiek-, of stoornis in samenhang met een opklarende psychose. Ze zien desondanks dat wel serieuze kans op herhaling. Niet alleen agressie en psychose zijn een reden volgens de twee. Maar ook dat Kevin B. zijn leven al heel lang niet op orde heeft, hij weinig waarde hecht aan hulpverlening en over weinig zelfreflectief vermogen bezit.
Kevin zit ondertussen defensief met zijn armen over elkaar. Zijn jas, heeft hij na drie uur in de rechtszaal nog altijd aan. Zelf vindt hij het onderzoek “Een grote belediging” en de medewerkers van het PBC kunnen volgens hem “de dingen niet ‘naar waarheid’ rapporteren”. Hij vindt juist wel veel goed aan zichzelf en zegt vastberaden te zijn dat dit nooit meer zal gebeuren. De eis van de officier van justitie voor zeven jaar gevangenisstraf met TBS en dwangverpleging is volledig overgenomen in de definitieve uitspraak van 25 mei.
