Honderden mensen verzamelen zich in het Ter Pelkwijkpark. Thierry Baudet, de lijsttrekker van Forum voor Democratie, spreekt zijn achterban en andere belangstellenden toe over ons land in crisistijd. Hij kan rekenen op het nodige applaus. Niet iedereen is blij met zijn komst. Onder toeziend oog van een redelijke politiemacht van enkele tientallen agenten worden er, nadat Baudet is vertrokken, verbaal wat schermutselingen uitgevochten.
Wanneer je het Ter Pelkwijkpark betreedt, voel je onmiddellijk een donkere, sinistere sfeer. De kilte van het weer en de mensen die op last van de politie 1,5 meter afstand hanteren, dragen niet bij aan een hartelijk onthaal. Er zijn veel jongemannen, maar ook vrouwen, die deze woensdagochtend nergens anders wilden zijn dan hier, voor de geestelijk vader van de partij: Thierry Baudet. Sommigen van hen wagen dapper de stap naar voren en grijpen de mogelijkheid aan om de voorman een vraag te stellen. De betrokken aanwezigen zijn zelden lid van de club. Deze individuen verhouden zich immers moeizaam tot dat collectivisme. Dit zou volgens diverse aanwezigen de partij de afgrond in helpen, zoals men vroeger zag bij partijen op de rechter flank. Deze overtuiging wordt middels het belangrijkste heilige huisje van de partij eveneens uitdragen: het breken met de oude machtsstructuren binnen het politieke kartel. Geen oude jongens krentenbrood en de daaruit voortvloeiende ‘baantjescarroussel’, bestaande uit mensen met expertise binnen het desbetreffende werkveld die hun vakbekwaamheid zijdelings botvieren op de politiek. Het fenomeen beroepspolitiek moet in de ban geraken als het aan de Forum-leden ligt. Het centrale onderwerp van de vrijheidskaravaan blijft het coronabeleid.
“Ik hoop dat er ooit een jaartal als einde van deze bullshit komt op mijn lichaam’’, vertelt Hannelore, terwijl ze haar tatoeage toont met het jaartal waarop corona aanving in Nederland. Erachter is nog ruimte voor een eindgetal. “We worden als persoon totaal afgebroken en tot klinische robotten gereduceerd.” Berna vond haar troost en voldoening in de kerk, totdat zij commentaar kreeg van het kerkbestuur op het niet dragen van een mondkapje. “God is een God van liefde. Dat gaat om samenzijn, ‘omarm elkaar en troost elkaar’, dat kan niet op 1,5 meter.” Berna kon zich niet neerleggen bij deze uitkomst en wiste iedereen uit haar dagelijks leven.
Terwijl het eind van de rede op zijn eind loopt bestormen tegendemonstranten het park. Het donkere pak wolken slaat om in onweer. De kreten van de demonstranten lijken wel gedonder vanuit de hemel. Met teksten als “fascisten” en “jullie staan aan de verkeerde kant van de geschiedenis” worden de aanhangers van Baudet bestookt. Een tegenreactie blijft niet uit. Verbaal gaan de twee groepen het gevecht aan. Verschillende politieke thema’s komen aan bod, maar net zoals de neerslag vallen de argumenten van beide partijen neer op de drassige aarde. Na een hevige clash druipen beide partijen af, maar Hannelore en Berna staan nog op het strijdveld als de laatste der Mohikanen.