Tijdens mijn middelbare schoolperiode voelde ik me erg vrij in mijn lichaam en overkomen. Slechts een enkeling op mijn school droeg make-up wat ervoor zorgde dat ik om mij heen voornamelijk echte gezichten zag. Als iemand bloosde, moe was of net had gehuild was dit af te lezen van het gelaat. Achteraf gezien was dit heel puur. Als iemand tegen mij zei dat ik er moe uitzag, had ik niet het idee dat ik er slecht uitzag. Ik ging na zo’n opmerking alleen te rade bij mezelf hoe ik me voelde, of ik daadwerkelijk zo moe was. Je kunt wel nagaan hoe veilig en misschien onrealistisch deze bubbel op mijn middelbare school was, maar sinds ik op de Hogeschool zit is de manier hoe ik naar mezelf kijk 360 graden gedraaid.
Het begint al als ik ‘s ochtends voor de spiegel sta. Voorzichtig raakt mijn wijsvinger dan mijn huid aan. Ik was mijn gezicht bedachtzaam met lauw warm water, internet heeft verteld dat dat zou helpen. Vervolgens smeer ik drie dure crèmes op mijn gezicht, aangesmeerd door een influencer die mij vertelde dat dit iedere huid zal doen stralen. Daarna loop ik nogmaals langs de spiegel, ‘doet de crème al zijn werking?’ Als de crème lang genoeg op mijn gezicht heeft gezeten , een Youtuber met een stralende huid vertelde mij dat je je creme 10 minuten moet laten inwerken, ga ik voor mijn spiegel zitten en pak ik mijn make-up erbij. Het eerste moment dat ik nog zonder make-up voor de spiegel zit frustreert me. Ik voel dat ik walg van mezelf. Ik zie de onzuiverheden op mijn huid door een vergrootglas, ik voel me afstotelijk.
Met mijn kwast smeer ik vervolgens een laag foundation over mijn huid. De rode vlekjes verdwijnen en alles wordt één egale kleur. Daarna volgt de concealer, om elke tekenen van vermoeidheid te kunnen verstoppen. De bronzer die ik daarna aanbreng bootst de mooie natuurlijke lichtbruine kleur van mijn huid na. Vervolgens breng ik een perzik kleurige blush aan op mijn wangen. Het lijkt daardoor alsof ik een geheime liefde aanbidt, wat zorgt voor een constante blos op mijn wangen. Na de blush komt de highlighter deze probeert mijn dof geworden huid van de foundation weer te laten stralen. ‘Vergeet niet wat highlighter in je ooghoeken aan te brengen, dat zorgt ervoor dat je wakkerder lijkt,’ hoor ik het beautyblog me toe roepen. Daarna zorg ik dat mijn ogen op die van bambi lijken door mijn wimpers met mascara zorgvuldig te kammen. Tot slot breng ik mijn wenkbrauwen met een speciaal borsteltje omhoog, zodat ook die bijdragen aan mijn opgewekte, gemaakte uitstraling.
Ergens voelt het verlossend om even vrij te zijn van mijn imperfecties en dichterbij het heersende schoonheidsideaal te kunnen zijn, maar anderzijds voelt het slecht. Ik voel iedere ochtend een masker over mijn gezicht schuiven en heb het gevoel dat ik iets uitstraal wat ik niet ben. Ik ben niet altijd wakker, ik bloos niet de hele dag en mijn wimpers komen niet uit een Disneyfilm. Ik heb wel onzuiverheden, ik heb van nature wel een hele mooie huidskleur en onder deze make-up laag straalt mijn huid meer dan de highlighter.
Toch durf ik het niet. Ik durf mijn onzuiverheden, stralende huid en mijn eventuele vermoeidheid niet te laten zien. Zonder mijn beschermende masker van make-up zou ik mensen niet aan durven kijken. Bang dat ze schrikken of van me walgen. Dat ze denken dat ik ongezond leef, slecht slaap of dat ze me niet meer serieus zullen nemen, omdat ik zonder make-up dat niet waard ben.
Ik zou willen dat ik weer zo kon rondlopen, zoals ik dat op mijn middelbare school deed. Zonder beschermende lagen van concealer en veel te dure poeders. Ik straalde, lachte, zag er soms moe en verlegen uit. Dat was wat ik voelde. Het maakte me niks uit als andere dat zagen want ik had niks te verbergen.