Lexi Cavaliere (20) was 16 jaar oud toen ze de diagnose MS (Multiple Sclerose) kreeg. Door haar MS kreeg ze te maken met de gevolgen van de slopende ziekte en de vooroordelen die mensen vaak hebben.
MS
Door de aanhoudende pijn in haar benen wist Lexi dat er iets mis was. Ze besloot samen met haar moeder naar het ziekenhuis te gaan en na diverse onderzoeken kwamen ze er achter wat er aan de hand was. Ze bleek MS te hebben, een ongeneselijke zenuwziekte. “Voor mij was het een hele opluchting, toen ik eindelijk wist wat er aan de hand was,” vertelt ze. “Maar vanaf het moment dat mensen wisten dat ik MS had, gingen ze voor mijn gevoel anders naar mij kijken. Ik kreeg gelijk met verschillende vooroordelen te maken, bijvoorbeeld dat ik amper meer wat zou kunnen doen door mijn beperking, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik probeer me er niks van aan te trekken, maar diep vanbinnen doet het toch wat met je.”
Acceptatie
Naar mate haar MS verslechterde, moest Lexi gebruik gaan maken van een rolstoel, krukken en een rollator. Deze hulpmiddelen waren een uitkomst voor haar, want op deze manier kan zij vooruitkomen en deelnemen aan het leven. Maar hierdoor werd ze ook vaak alleen aangezien en beoordeeld als een persoon die gehandicapt is. “Als ik bijvoorbeeld in de stad ben en in mijn rolstoel zit, dan word ik vaak aangestaard door mensen, niet alleen door kinderen, maar ook door volwassenen. Daar kan ik redelijk onzeker van worden en daardoor ga ik mezelf afvragen wat ze van me vinden.” Ook kreeg Lexi te maken met reacties van mensen uit haar directe omgeving. “Het verschilt heel erg per persoon,” vertelt ze. “De meeste mensen accepteren het gewoon, maar ik heb ook vaak genoeg meegemaakt dat mensen niks met me te maken willen hebben omdat ik een ziekte heb.”
Studie en werk
Door haar ziekte werd het voor Lexi bijna niet mogelijk om een baan te vinden. “Zoals iedere andere tiener wilde ik ook een bijbaantje hebben om wat extra bij te verdienen,” vertelt ze. “Maar bij iedere sollicitatie werd ik geweigerd. Supermarkten wilden me niet hebben, omdat ik niet lang op mijn benen kan blijven staan. Zelfs een baantje als caissière zat er voor mij niet in.” Op dat moment studeerde Lexi nog, maar toen dat door haar MS niet meer mogelijk was moest ze stoppen met haar opleiding. Ze besloot naar andere studies te zoeken, maar werd ook daar keer op keer afgewezen. “Ik kreeg bijna bij iedere studie te horen dat ze geen verantwoordelijkheid voor mij kunnen nemen,” zegt ze. “Dat is natuurlijk ontzettend vervelend, want ik wil natuurlijk net zoals ieder ander persoon normaal een opleiding kunnen volgen.”
Toekomst
Ondanks haar ziekte en de vooroordelen dat dat zich meebrengt, blijft Lexi met goede hoop naar de toekomst kijken. “MS is een ongeneselijke ziekte, dus ik zal de rest van mijn leven te maken krijgen met meningen van andere mensen” zegt Lexi. “Het is helaas zo dat je met een beperking sneller onderschat wordt, dus daar zal ik ook mee moeten leren leven. Ik hoop in ieder geval binnenkort weer een studie te volgen die mij past. En het is verder natuurlijk afwachten wat de toekomst mij voor mogelijkheden gaat brengen.”
