Rust zacht, lieve Lulu

Dit weekend heb ik bij de kringloop een klein kooitje voor je gekocht. Met dit kooitje kon ik je meenemen uit Zwolle om thuis in Blokzijl voor je te zorgen. Het is niet het grote hamsterpaleis wat je gewend bent maar het is voor nu de enige oplossing.

Op vrijdag kreeg ik een telefoontje; slecht nieuws, Lulu ziet er niet zo goed uit en beweegt niet zoals ze altijd doet. Je was niet aan het klimmen en klauteren. Je was niet meer aan het genieten van je hamstersnoepjes en holletjes graven zat er ook niet meer in. Wat ik aantrof in die grote kooi was niet de Lulu zoals ik haar kende.

Toen ik je zo zag heb ik meteen de dierenarts gebeld, het was rond sluitingstijd dus ik heb het gaspedaal van mijn auto zo hard mogelijk ingetrapt richting Steenwijk. In een kartonnen doosje met wat hooi en lekkere hamstersnacks was je mijn bijrijder.

Bij de dierenarts zag ik hoeveel levenslust je nog had, de arts trok aan je pootje en je trok hem meteen terug. De dierenarts en ik hadden er vertrouwen in, een griepje zei ze; ‘daarom loopt ze zo gek.’ Ik leverde een bak geld in voor een consult en wat medicijnen en hoopvol bracht ik je weer terug naar huis. In Zwolle leek het weer even goed te gaan. Je had je oogjes weer open, bewoog wat meer en leek voor heel eventjes op te knappen.

Dat was de laatste keer dat ik je zo heb mogen zien. De volgende dag trof ik je aan in een staat waarin ik je liever niet had gezien. Je bewoog niet meer en het lukte je alleen nog om zachtjes adem te halen. Toen kocht ik dat kleine kooitje voor je. Als het je laatste dagen zouden zijn wou ik er alles aan doen zodat je je niet alleen hoefde te voelen. Dat je nergens bang voor hoefde te zijn. Op naar Blokzijl dus.

Op zaterdag had je nog genoeg energie om je medicijnen op te drinken, die we via een spuitje in je mond moesten doen. Daarna zette ik je terug in je kooi en bewoog je je met alle kracht die je had terug naar het kleine huisje in je kooi. Ik hield je de hele tijd in de gaten om zien of het beter ging. Elke keer dat ik je bekeek was je meer en meer vermoeid. En ergens wist ik dat het niet meer lang zou duren.

Misschien geeft het me een beetje comfort om te weten dat in een wereld waar jij als prooidier in de natuur constant in gevaar zou zijn. Ik jouw beschermer mocht zijn, en dat jij je bij mij veilig gevoeld hebt. Het geeft me comfort dat we samen gespeeld hebben en dat ik je heb mogen zien groeien. Het geeft me comfort dat ik erbij was tot het einde, dat ik gedaan heb wat kon.

Zondag ben je overleden. Je lag zo stil in het hoekje van je huisje en kon alleen nog zachtjes ademhalen met soms een diepe zucht. Ik heb je soms even gestoord om je een aai te geven en een laatste keer wat water toe te dienen. Toen moest ik weg om te werken s ’avonds. Toen ik terugkwam was je gegaan, je lach stilletjes in de hoek en je lichaam was zachtjes koud aan het worden. Ik was er niet bij toen je ging, ik hoop dat ik je genoeg heb geholpen op het einde.

Vandaag gaan we je begraven in de tuin, je ligt in een doosje met een speeltje van je, een klein beeldje van een varkentje dat altijd in je kooi gestaan heeft. In het kleine doosje ligt ook wat voer. Ik wil natuurlijk niet dat je onderweg honger krijgt. Als laatste heb ik een foto van je baasjes in het doosje gedaan, misschien ben je zo niet zo alleen op je laatste reis.

Je favoriete snacks waren yoghurt drops en het spijt me dat ik ze niet vaker voor je gehaald heb. Ik hoop dat waar je ook bent, er een overvloed is aan snoepjes en appeltjes. Een speelparadijs voor jou alleen. 

Rust zacht, lieve Lulu