Jens MäkelburgTijdens Prinsjesdag maakte het kabinet bekend dat er 3,2 miljard Euro geïnvesteerd zal worden in de gemeentelijke en particuliere opvang van Oekraïners in Nederland, ruim een miljard meer dan vorig jaar. Maar hoe is het om als vluchteling te wonen in ons kikkerlandje en hoeveel zien Oekraïners terug van de miljarden euro’s die het kabinet reserveert voor hun opvang?
Katya (23), verliet Kyiv voor Steenwijk na de Russische invasie begin 2022.
Hoe kom je eigenlijk in Nederland terecht, mocht je zelf bepalen naar welk land je zou vluchten?
Katya: We zouden eigenlijk eerst naar Duitsland omdat een mevrouw daar een plek voor ons zou hebben. Toen we eenmaal in Warschau aankwamen kregen we bericht dat deze niet meer beschikbaar was. Toen moesten we binnen een dag een nieuwe plek vinden omdat Warschau helemaal vol zat. Mijn moeder was druk aan het zoeken op Facebook om een plek te vinden en vond iemand met een huis in Zwitserland. Nadat we hem een berichtje hadden gedaan vertelde hij ons dat hij een plekje voor ons had in Paasloo, net buiten Steenwijk. Dus gingen we daar maar heen.
Wat was je eerste indruk van Nederland?
Katya: Haha, het lijkt hier wel een beetje op de Sims, het is moeilijk uit te leggen maar alles hier zo perfect binnen de hokjes gebouwd met grote ramen en hoge daken. De mensen waren heel erg lief voor ons en probeerde ons bij alles te helpen.
Kreeg je financiële hulp van de Nederlandse overheid?
Katya: Mensen die ouder zijn dan achttien kregen in het begin 450 Euro, dit was om ons gastgezin te helpen met het betalen van de rekening. Mijn zusje kreeg rond de 100 Euro omdat ze nog niet volwassen was. Ik weet niet zeker wanneer ze ophouden met de financiële hulp, ik hoorde dat ik het niet al te lang nog kan ontvangen.
Op het gegeven moment moest je uit Paasloo weg en kwam je in een opvang voor Oekraïners in een hotel, hoe ging het er daaraantoe?
Katya: Het was wel oké maar ik had maar één kamer. We kregen er elke dag ontbijt en avondeten. In het hotel zaten over het algemeen de gezinnen samen in een kamer maar het kwam wel eens voor dat twee vreemdelingen een kamer deelde. Er was altijd een beveiliger aanwezig en ik mocht niemand op visite hebben op mijn kamer.
Wel moest ik als ik niet aanwezig was mijn kat in zijn kooitje doen, daar was hij niet zo blij mee.
Kreeg je vanuit de gemeente de mogelijkheid om te werken, hoe ging dat?
Katya: Ja, ze kwamen elke week naar het hotel om mensen te helpen met het vinden van een baan. Zo kregen mijn zusje en ik een baan in een restaurant. Je mag wel vertellen dat wat ze aanbieden altijd héél hard werken is. Ik was liever ergens begonnen als grafisch ontwerper, maar dat zat er nog niet in. Nadat ze je daar geholpen hebben aan een baan blijven ze met je in contact en vragen ze af en toe of het goed met je gaat.
Na zo een ervaring zouden vast veel Oekraïners behoefte hebben aan mentale hulp, was er hier iemand voor waar je bij terecht kon?
Katya: In het hotel was er wel een bord met een advertentie erop van een Oekraïense psycholoog die hulp aanbood, deze hulp hebben wij vanuit de overheid niet ontvangen.
Zeg, hoe anders zijn Nederlanders en Oekraïners eigenlijk?
Katya: Mmm, even denken. Ik denk dat Nederlanders een stuk directer zijn, bijvoorbeeld bij een afspraak weet je hier dat je binnen een uur meestal wel klaar bent. Hier duurt een feestje stipt van drie tot zes en dan gaat iedereen weer naar huis. Nederlanders glimlachen veel meer en begroeten elkaar om een praatje te maken. Ook zijn Nederlanders wat langer kind dan Oekraïners, bij ons hebben jonge mensen veel eerder een baan en hier studeren mensen soms tot hun dertigste.
En voel je je na een jaar al wat meer een Nederlander?
Katya: Nee, haha. Ik denk dat de Oekraïense jeugd al een redelijke westelijke instelling heeft, maar ik ben Oekraïner en voel me niet Nederlands.
Vind je dat de Nederlandse overheid genoeg doet voor Oekraïense vluchtelingen?
Katya: Nederland heeft mij veel financiële hulp geboden, ik denk dat het een goed land is om heen te gaan als vluchteling. Nederland is natuurlijk al een land met veel diversiteit dus je voelt je niet snel buitengesloten. Ik mag niet zeuren, wel zou het fijn zijn als ik zoals in het begin weer gratis met de trein zou mogen reizen, haha.
