Column: Als journalist voor de eerste keer op pad

‘S ochtends word ik begroet door een gezonde spanning, vandaag ga ik voor het eerst iets vastleggen als een echte journalist. Mijn compacte schoudertas gevuld met alles wat ik denk nodig te hebben: mijn camera.  

Na mijn ochtendrituelen stap ik de deur uit, de koude Steenwijkse ochtendlucht in. Mijn trouwe fiets brengt mij naar het bescheiden treinstation. Ik check in en loop het spoor over om te wachten op mijn trein. Wanneer de geel-blauwe NS-trein arriveert stap ik in, zoek een plekje uit en stuur ik een bericht naar mijn collega die meegaat. 

De trein brengt me eerst naar Zwolle, hier stapt mijn collega in en het team is compleet. Ik vraag of hij de dure microfoon die we geleend hebben van school niet vergeten is (die staat op mijn naam), ik was tevreden dat hij hem bij zich had. De trein draagt ons het land door, hoe dichter we bij onze bestemming komen, hoe grijzer de lucht wordt.  

Het land was doorkruist, de wolken hadden zich verzameld en de stem op de treinspeakers meldde: Den Haag Centraal, dit is het eindpunt van deze trein. We pakken onze tassen, staan op en lopen het grote station op. De koning zou hier in de stad vast ergens rondlopen het is nou eenmaal Prinsjesdag. 

Terwijl de eerste druppels zich uit de lucht laten vallen op de mensen beneden, lopen we de grote stad in. Waar we heen moeten is niet duidelijk daarom volgen we de menigte. We vangen een glimp op van een koets, het dak laat zich boven de mensen uit zien. Een perfect moment om de camera erbij te pakken, dat is wat we doen. Ik strek mijn armen zo hoog als ik kan boven de toeschouwers en probeer wat foto’s te maken, de foto’s zijn wel oké.  

Een mooiere plek om alles mee te maken is aan de overkant van de straat. Toch mogen we niet zomaar over de hekken klimmen van de politieagent, ze raadt ons aan om een stukje om te lopen. Tijdens de omweg word ik eraan herinnerd waarom we hier gekomen zijn. Daar staat de eerste meneer met een omgedraaide vlag al, zijn kartonnen bord gaf aan dat hij niet tevreden was. Graag zou ik hem vragen waarom, ik was niet brutaal genoeg en zei tegen mezelf ‘de volgende keer pak ik de microfoon.’  

We liepen de hoek om en waren aan de andere kant van de weg, daar stonden de mensen waar we voor gekomen waren. Het waren er maar een stuk of 12. Ze stonden allemaal buiten het voor hun opgezette hekwerk. Het hekwerk wat ze gedecoreerd hadden met ruim voldoende omgekeerd vlaggen. We begonnen stiekem foto’s te maken en de eerste opmerking wordt al naar mijn collega geslingerd, ‘’stiekem zou hij wel durven’’.  

De eerste koets kwam voorbij en terwijl de leden van het koningshuis naar het volk zwaaide, reageerde de menigte met een enorm kabaal van scheldwoorden, fluitjes en algemeen geschreeuw. Ik liet mijn camera even om mijn nek hangen en liep naar een vrouw toe die zeker toch ook had geschreeuwd. 

‘Wat is hier aan de hand mevrouw?’ Vroeg ik. Ik werd niet warm ontvangen, zo legde de vrouw mij op een minder dan vriendelijke toon uit dat ik het maar aan iemand anders moest vragen en waar ik het lef vandaan haalde haar meteen als demonstrant te zien. De vrouw was hier slechts gekomen om naar de paarden te kijken vertelde ze mij. Toen ze werd weggestuurd van haar mooie plekje aan de voorkant van de menigte, heeft ze zich aangesloten bij de boe-roepers, in haar woorden dan. 

Prinsjesdag liep tot een eind, de microfoon was niet gebruikt en ik heb een waardevolle les geleerd. 

Ik mag wel wat brutaler worden.