Een schoonmaakorkaan in de vroege ochtend

Negen uur ’s ochtends, dat is de precieze tijd waarop de stilte in mijn kamer wordt verbroken. Hoewel de vogels in de winter niet meer fluiten en een dorp toch een zekere zin van rust met zich mee zou moeten dragen, raast er een storm in de kleine vierkante ruimte waar ik slaap. Het is een woensdagochtend, een doordeweekse dag waarop mijn leven me even niet nodig heeft. De ontsnappingsmogelijkheid heb ik met twee handen aangepakt. Mijn ogen mochten gisteren extra lang het geproduceerde daglicht van de lamp aanschouwen, terwijl mijn brein zich tegoed deed aan een historische roman genaamd Alkibiades. Een boek dat verteld over de mooiste man van Griekenland en zijn rol bij het verval van de democratie in Athene. Niet wetende dat de volgende dag niet zo rustig zou beginnen als mijn slaap verlangde. Want hoewel het stil is in het dorp, weet mijn moeder een heuse schoonmaakorkaan te veroorzaken. Terwijl mijn dekens zorgen voor de warmte die mijn lichaam vanwege een ernstige vorm aan slaapgebrek nodig heeft, besluit mijn moeder dat de was niet langer op zich kan laten wachten. Het opvouwen heeft in de vroege uren van de dag al plaatsgevonden. Daarnaast is geduld nooit een van haar sterkste kanten geweest, waardoor het wachten tot ik mijn kamer verlaat er ook niet inzit.

Nadat de storm zich met een hijgende “goedemorgen!” uit de voeten heeft gemaakt, besluit ik dat langer blijven liggen geen optie meer is. Mijn ogen hebben sporen van daglicht in zich opgenomen en mijn buik de leegte van mijn maag gevoeld. Strompelend en struikelend tast ik de zijkanten van de trappen af, op zoek naar enige ondersteuning. Eenmaal beneden voelen mijn voeten de warmte van de nieuw gelegde vloerverwarming. Een fenomeen wat tot op de dag van vandaag nog raar aanvoelt. De plek naar de koelkast blijkt, ondanks de opstijgende warmte, een tocht die mijn voeten laten bevriezen. Eenmaal aangekomen weten mijn armen net genoeg kracht te verzamelen om de deur open te trekken. Met enige twijfel probeert mijn maag een keuze te maken in de wildernis van eten, waarin ik geen weg kan vinden omdat iemand om één of andere reden alles verplaatst heeft.

Plotseling schieten mijn nekharen overeind, alsof het me wil waarschuwen voor een storm die komen zal. En ja hoor, niet veel later herken ik mijn moeder haar loopje die verdacht snel dichterbij komt. “Zo alles is weer lekker schoon” zegt ze, terwijl ze naast me een emmer vol met water neerzet. “Wat is de koelkast toch weer mooi opgeruimd, of niet dan?” Het is een vraag die ik uit duizenden herken. Met een glimlach richt ik me tot mijn moeder en bevestig het met een knik en een allesomvattende “ja”. Korte communicatie is altijd al een van mijn sterkste punten geweest. Na wat eten gepakt te hebben besluit ik dat het tijd wordt om weer naar boven te gaan. Van mijn nachtkastje pak ik mijn levensreddende stukje glas om de dag echt te laten beginnen. Mijn zicht wordt weer scherper waardoor ik alles om me heen goed kan plaatsen. Toch fijn dat je moeder niet realiseert dat een mening van een bijziende niet heel geloofwaardig is als hij zijn bril niet opheeft.