Jens MäkelburgSoms wanneer ik in de vroege ochtenden het huis uitga word ik begroet door de al te bekende ochtendgeur, zo een ochtendgeur die in elk deel van de wereld anders is. Die ochtendgeur die nergens is zoals thuis.
Ik wandel verder met een rode huid en natte wenkbrauwen. Vandaag is het koud en de mist is als een sluier die Steenwijk met een koude omhelzing bedekt. Voor Steenwijk betekent dit dat ze zich voor een moment even niet hoeft te schamen, niemand kan haar dit uur zien zoals ze echt is.
In de verblindende mist en de niet vergevende stilte van de stad rond deze uren is er slechts een plek waar mijn aandacht prikkeling kan vinden, in mezelf. Liever heb ik dat deze aandacht zich richt op externe dingen, iedereen mag mij confronteren behalve ik zelf.
Dan eindelijk breekt iets de inwendige gedachtencyclus, daar staat ze in al haar pracht, Villa Rams Woerthe.
Rams Woerthe maakt me altijd blij en daarna weer boos en verdrietig en hopeloos. Zo bouwen we hier niet meer, modernisme laat in mij veel te wensen over. In menig nieuwbouwwijk keer ik dan toch liever terug in mezelf. Dan maakt het me niet uit hoe diep en duister ik en mijn waarneming gaan. Alles lijkt me beter dan opgaan in de eenheidsworst van nieuwbouwbakstenen en nieuwbouwramen met hun nieuwbouwzonnepanelen. Graag word ik de gemeente haar eerste creativiteits-portefeuillehouder en alles, maar ook echt alles gaat via mij, wil je wat bouwen? Eerst Jens vragen.
Ik zou daar graag wonen, in die grote villa met haar hertjes en jugendstil inrichting, ik zou er zitten als een koning, een beetje King Charles maar dan wel aantrekkelijk. Laat de koren maar zingen voor mij als ik thuiskom, “I vow to thee my country, all earthly things above.” Wat heb ik nou weer aan een naam als “Jens Willem Mäkelburg” zonder een eigen kasteel of tenminste villa!?
Had Wilhelmina de naam van haar man maar aangenomen, dan hadden mensen me nog cool gevonden.
Mijn illusie breekt in duizend stukken als ik langs de budgetfood loop, eigenlijk is deze plek net té nuchter, net te normaal.
Daar staat de Steenwieker Toorn (Mooi ding nou), en de kerk die soms net zo verlaten lijkt als god zelf. Maar wat heeft Steenwijk nou weer aan kerken en geloof wanneer we op zondag ook naar de nieuwe KFC kunnen.
Zo is het wel weer mooi geweest te fantaseren, de trein gaat zo en ik zal eens haast maken. Terwijl in et ochtendgloorn de zon op de Steenwieker toorn schijnt as ’n laampe, vertek ik naar Zwolle, ook mooi. Maar geen Steenwijk.
