FonsDijksmaUTRECHT – In een kleine rechtszaal met veel ramen van de Utrechtse rechtbank schuift de 21-jarige verdachte uit Culemborg onrustig op zijn stoel. Hij oogt zelfverzekerd met een net overhemd met daarover een donkerblauwe trui en kort blond haar, maar zijn ineengekrompen houding laat blijken dat dit alleen maar schijn is. Zijn ouders en zus zitten zwijgend schuin achter hem; zijn moeder vouwt haar handen strak in elkaar, zijn vader kijkt strak naar de rechters, zijn zus is in tranen. Tussen zijn ouders en hem zit het slachtoffer, tussen haar advocaat en twee vriendinnen in.
De zaak die deze donderdagmiddag behandeld wordt, is een zware. De student wordt niet alleen verdacht van verkrachting, maar ook van mishandeling en verwonding door het uittrekken van de spiraal van het slachtoffer na een dispuutavond in juni 2024. Terwijl de officier van justitie haar eis uitspreekt: twaalf maanden cel, een locatie- en contactverbod en 11.000 euro schadevergoeding, kijkt het slachtoffer de officier rechtstreeks aan, in tegenstelling tot de verdachte.
Wat begon als vrijwillige seks, sloeg snel om in mishandeling. De verdachte sloeg het slachtoffer in haar gezicht, waarna zij hem vroeg te stoppen, maar hij ging door. Volgens het slachtoffer werd ze ongeveer twintig keer geslagen, gewurgd en met haar hoofd tegen de muur geslagen. De situatie escaleerde zodanig dat de verdachte zelfs de spiraal van het slachtoffer eruit trok. “Ik voelde intense pijn, het trok me uit het moment,” verklaarde ze later. De gynaecoloog bevestigde dat het losraken van de spiraal alleen mogelijk was door ruwe handelingen met meerdere vingers in de vagina.
Terwijl het slachtoffer haar verklaring voorleest wisselen de rechters, twee vrouwen en een man, blikken met elkaar. Het slachtoffer begint sterk maar uiteindelijk breekt ze, en moet zichzelf meerdere keren onderbreken. ‘’Ik was onafhankelijk, energiek, opgewekt. Nu voel ik alleen nog maar angst,” zegt ze. ‘’Er is een leven voor en na de verkrachting.’’ Aan de stilte in de zaal merk je dat de woorden binnenkomen.
De verdachte luistert met gebogen hoofd. Pas als de rechter hem rechtstreeks aanspreekt, kijkt hij op. “Ik herken mezelf er niet in,” zegt hij in tranen. Hij geeft aan dat hij hulp wil. “Dit mag nooit meer gebeuren.”
De advocaat van de verdachte probeert te nuanceren. “Mijn cliënt is jong, onervaren, nooit eerder veroordeeld.” Hij noemt het ontbreken van actieve herinneringen aan het moment zelf “mogelijk een psychische blokkade”. Daarnaast wil zij een lagere straf wegens de al 102 dagen die de verdachte vast heeft gezeten. De rechters knikken, maar stellen scherpe vragen over de ernst van het geweld.
Aan het eind van de zitting is de spanning in de ruimte nog net zo voelbaar als bij het begin. Het slachtoffer verlaat als eerste de zaal, zonder om te kijken.
De rechtbank doet over twee weken uitspraak.
