Daphne StavastStilte, niks ergers dan stilte. Het geluid van je eigen adem klinkt luider dan keren ervoor. Vragen lopen in mijn hoofd rond, eerder zijn ze aan het hardlopen. Ben ik anders dan toen? Heeft dit mij veranderd? Wie ben ik nu? Wie was ik toen? Zit er überhaupt verschil in. Één gebeurtenis veranderd mij toch niet compleet.
Het niet wetende van die avond, misschien is dat het ergst. Alleen de val herinneren. De steentjes die in mijn hand zaten, en de paniek die door mijn lichaam schoot. Meer weet ik niet. Alleen de verhalen die verteld zijn, wat er die avond gebeurd is. De dag zelf was heel leuk, het zitten bij het strand, geur van de zoute zee herinner ik me nog steeds. Het trost zijn dat ik eindelijk ben waar ik altijd al wou zijn: warmte, zee, strand en uit Nederland. Het opnieuw beginnen dat sprak me aan. Niks dat me koppelde aan Nederland. Misschien was dat de fout.
De avond viel en ik zat op het terras met wat ik dacht een vriend van mij. Ik beschuldig hem van niks, maar hij wantrouwt wat er gebeurd is. Wanttrouw, daar raak je aan gewend. Iedereen een mening over of het wel echt is ja of nee. Het verschil moeten uitleggen tussen black out dronken zijn en. Dan valt die ergerlijk stilte weer, de blikken in hun ogen. Ze zien me anders dan ervoor. Geen idee of ze me geloven, maar daar sta je lang bij niet stil. De ervaring zelf daar wel, want je wilt weten wat er gebeurd is. Wie heeft er die avond wat in mijn drankje gestopt, en wat is er daarna nou eigenlijk gebeurd.
Je wil de waarheid weten, maar kom je ooit achter het hele verhaal.
