Gratis tas tegen een hoge prijs 

Ik zit met m’n beste vriend onderuitgezakt in de door de maan belichte woonkamer met twee lege bakken chips op een bijzettafeltje. Hij laat me een video zien die de sportmotivatieknop in mijn brein spontaan omzet. In de video zijn twee jongens van ongeveer onze leeftijd te zien en hun transformatie van botje, zoals ikzelf, naar een belichaming van de oppergod Zeus. Ik heb al vaker video’s gezien van de absurde metamorfoses van mensen maar dit is de druppel. Hier begint míjn transformatie. Ik druk mijn hand op die van mijn maat en we spreken af om gelijk de dag erna een abonnement af te sluiten en te beginnen met sporten. 

Dat was precies een week en een jaar geleden, toen ik me bij de welbekende oranjekleurige keten had aangemeld. Ik moest hier per se een jaarabonnement afsluiten. Als je een maandelijks opzegbaar abonnement wilde hebben moet je bereid zijn om elke vier weken een tientje extra te dokken. Ik in mijn gemotiveerde waas dacht dat ik dat niet nodig ging hebben. Ik sport dit hele jaar makkelijk vol, met misschien zelfs nog een jaar erachteraan! Plus, ik kreeg een mooie afzichtelijke gratis tas erbij. 

Wanneer ik voor het eerst bij de draaideur mijn verse feloranje pasje ongemakkelijk probeer te scannen, zie ik vanuit een hok een medewerker die chagrijnig naar me staart. Nadat ik hem wenk en hij sloom aan komt waggelen vraagt hij of ik nieuw ben hier. Alsof dat niet overduidelijk was. Dit stroeve begin belooft niet veel goeds voor de rest van mijn tijd hier.

Een maand lang ga ik elke twee dagen naar de sportschool en het voelt goed. Toen ik begon zag ik eruit als een aantal samengelijmde witte potloodjes en na ongeveer een maand zijn ze in ieder geval goed geslepen. Je kan mijn spieren vrij goed zien omdat ik een laag vetpercentage heb. 

Nadat er een paar maanden waren verstreken werd het al een mentale workout om mezelf naar de sportschool te slepen. En dan moest de echte workout nog beginnen. M’n vrienden gingen ook minder en de schooldruk nam toe. De sportmotivatieknop was omgezet naar stand-by.

Nu zijn we in het heden, ik heb al maanden niet meer gedacht aan de sportschool. Mijn potloodjes zijn weer stomp en al die tijd is er elke maand stilletjes twintig euro in de bodemloze put gegooid. Mijn gekregen sporttas ligt te verstoffen in de hoek van m’n kamer. Terwijl ik dit aan het schrijven ben besef ik dat ik weer terug ben bij af. Met m’n laptopje onderuitgezakt op de bank en een lege bak chips op tafel. Uiteindelijk ben ik 200 euro armer maar een gratis tas rijker.