Jens MäkelburgEerst zet ik mijn lettergrootte op 6, ik zou me schamen als de passagier achter me zou zien wat ik in deze bestanden aan het typen ben. Dit gebeurt meestal na een avond terras, feest of café. Meestal ook in de laatste trein naar huis.
Hier schieten alle kleine schrijversgedachten me binnen en ik durf ze niet te laten ontsnappen. Zo een kleine gedachte die je krijgt wanneer je in de ochtend je koffie zet of op je werk waar je hem niet kan opschrijven, hij laat zich even zien en verdwijnt zonder gedag te zeggen.
Het is ook niet zo dat ik vanuit de licht beslagen ramen van de trein de stadse lichten zie dansen in de verte, dat ik daar mijn ogen sluit en denk aan een bestaan vol kansen en leven. Onderweg naar huis zijn slechts weilanden, weilanden hebben geen lantaarnpaal of neonlampen nodig.
Daardoor kan ik zeggen dat ik niet schrijf uit inspiratie hier onder de Tl-buisachtige verlichting van de trein. Dit is slechts te plek waar alles op komt borrelen. Hier vat ik de dag samen en zet alle gedachtes op een rij.
Morgen zal de trein me weer in de dag meenemen en morgen zal de trein me weer uit de dag slepen, thuis laat ik alles weer vallen en morgen zet ik weer koffie.
En ga ik morgen weer eens laat naar huis? Dan zal ik morgen weer schrijven in de trein.
