Wat zou ik eens worden?

Leeftijd of, laten we zeggen de tijd an sich, speelt bij het realiseren van je dromen een gigantische rol. Tijd werkt hier slechts één kant op. Je kan nooit te vroeg zijn, slechts te laat.

Waarom zou je wachten? Als mens, als groepsdier gaat potentieel buiten de boot vallen tegen ons heersende instinct om te overleven. Wat als mijn zelfontplooiing ertoe leidt dat mensen me niet begrijpen, en mij zien als een buitenstaander? 

Maar wat als je deze passie je laat ontnemen, wat je angst laat winnen van geluk. Een ander laat winnen van jezelf? ‘Jezelf’ laat winnen van jezelf. Voordat we leren om extraordinair te zijn zullen we eerst moeten durven abnormaal te kunnen zijn, laat het vuur wat in je zit constant aanwakkeren, dat betekent laat je inspireren en laat het vuur nooit in je sterven. Vergeet dan ook niet een droom het meest dierbare is wat je hebben kunt, iets wat voor jou alleen is.

Dogmatisch zijn word vaak niet gezien als een deugd, maar wat als je als persoon niet onbetwistbaar zou streven naar het zijn van je ultieme zelf (wat dat ook mag zijn, zie het als een gevoelskwestie), wie zou je dan wel willen zijn, zij het niet jezelf?

Hiermee wil ik niet zeggen dat deze insteek moet leiden tot ellebogenwerk, dat we niet meer hoeven omkijken naar onze medemensen. Ik wil de lezer slechts behoeden in de gehaktmolen des eenheidsworst te vallen. 

Verder een oproep niet te oordelen wanneer een anders visie buiten de persoonlijke grenzen van je verbeelding valt. Hoor een ander zoals je zelf ook gehoord zou willen worden en realiseer je dat sommige oren te gevoelig zijn voor jou passies en dromen. Oren die de levensmuziek nog niet gehoord hebben en de klanken van ambitie als onaangenaam ervaren.

Het is maar weinig geloofwaardig wanneer iemand niks kan vertellen over zichzelf. Een schrijver vroeg me ooit; hoe kan je leven en geen verhaal te vertellen hebben?