Het schouwspel van de maand december 

De winter komt er weer aan. Dagen worden korter en de nachten langer, waardoor het donker langzaam de ogen van de mensen vult. Het licht en de warmte moeten daarom ergens anders vandaan komen, omdat het in december al koud genoeg is. De sfeerverlichting in de winkelstraten zorgt voor een kerstgevoel in mijn diepste aderen. Maar niet alleen bij mij. De verliefde koppels lopen hand in hand op de voorgrond. De geur van warme oliebollen verspreidt zich door de neuzen van de langslopende menigte, om nog maar niet te spreken over de vrolijke kerstbomen die voor sommige ramen staan te schitteren.  

Elk jaar dat mijn voeten zich door de winkelstraten begeven, is mijn lichaam warmer aangekleed. Dan gaan mijn gedachten meteen weer naar de opwarming van de aarde, waar al jarenlang de nodige ophef over bestaat. Het voelt gek dat er meer sjaals en mutsen aan te pas moeten komen om mij warm te houden, terwijl klimaatactivisten beweren dat het aantal graden in de winter steeds meer stijgt. Rustig verplaatsen mijn voeten zich door een verlaten winkelstraat. De kou omarmt me meteen en snijdt me door het hart, terwijl mijn hoofd zich vluchtig langs de huizen beweegt.  Een zoektocht naar de laatste grasspriet, het laatste stukje warmte waar mijn lichaam zich aan vast kan houden.  

Trillend op mijn benen komt de realisatie binnen, overal waar mijn ogen naar toe kijken zijn er maar enkele lichtbronnen te vinden. De beelden vliegen terug naar het verleden, toen een kleine versie van mijzelf dansend door deze straten liep, bij mijn moeder aan de hand.  De warme geur van haar parfum zorgde bij mij altijd voor een kick van vreugde. Toch waren het de lichten die een gevoel van thuis verspreiden terwijl de lach niet meer van mijn gezicht te vegen was. Het was altijd een dingetje van ons twee. Rond de kerstdagen nam mijn moeder mij mee door de winkelstraten. We keken bij alle winkels naar binnen. Niet voor de spullen die er te koop waren, want zoveel geld hadden we niet. Het ging ons om de feestversiering en sfeerverlichting, die vrolijk knipperend voor de ramen werden gestald. Meestal om klanten met de gezelligheid en warmte naar binnen te lokken, maar voor ons waren de lichten de attractie van de dag.  

Elk jaar dat ik door de winkelstraten liep drong het ergens in mijn onderbewustzijn tot me door. De lichten begonnen langzaam maar zeker te verdwijnen. Feestdagen worden niet meer gevierd zoals in de eerdere jaren van mijn leven. Sinterklaas-en kerstdecoratie zijn nog maar bij enkele winkeletalages te vinden. De kleine zaakjes maakten plaats voor de grote bedrijven, de gezelligheid voor de industrialisatie. Terwijl steeds meer lichten verdwijnen, begint langzaam de gedachte aan die tijd met mijn moeder te vervagen. Het is een paar jaar geleden dat we voor het laatst samen door deze straten liepen. Met een warme oliebol in onze hand en de geur van haar parfum die het van de frituur won. We vinden het niet meer waard om door deze straten te lopen, het wordt elk jaar een grotere teleurstelling. De lichten die nog schijnen kunnen onze ogen niet meer genoeg verwarmen, het zijn er simpelweg te weinig. De warmte van de feestdagen verdwijnt in mijn ogen, en zo de gezelligheid van de wintermaanden.  

Langzaam komt er een slaperig gevoel in mijn benen, het teken dat het voor deze kerst weer genoeg is geweest. Hoe dichter het huis in zicht komt, hoe meer de warmte zich verspreidt. De gloed die van mijn huis afkomt torent hoog boven de rest van de wijk uit. Het lichtgevende hert staat met zijn rode neus te gloeien en de kerstman laat met zijn glimlach zien hoe geluk getoond kan worden. Eens per jaar kun je dit schouwspel bewonderen vanaf de straten. Het is mijn manier om de warmte van mijn herinneringen door te geven. Je kan zeggen dat het bijdraagt aan de opwarming van de aarde. Maar ik kan er ook niks aan doen dat mijn moeder een nieuwe hobby nodig had.